بنده ی افتاده تا بر پا شود یاری نمود

وآنکه از ماندن در این سیر بقاء نومید بود

خون امیّد و رضایت در رگش جاری نمود

شامگاهان تا سحر از خواب شیرینش گذشت

همچنان شب زنده داران ، مشق بیداری نمود

جنگ با رنج و تالم راحت و آسوده نیست

این مَحن از عمق جان و دل خریداری نمود

هر زمان تردید و نومیدی سراغش را گرفت

بی درنگ از حیلت ابلیس بیزاری نمود

همچو کوهی استواری و تداوم بایدش

تا ز حال دیگران رفع گرفتاری نمود

نام زینب (س) گشته با روح پرستاری عجین

ای (مهاجر) شکر باید زین فداکاری نمود

** علی اکبر پورسلطان (مهاجر) **

استفاده از این غزل با ذکر منبع  www.fajr57.ir   بلامانع است