از میان خواص طرفدار حق که در برهه ای حساس، و تاریخ ساز صفحه های تاریخ را رقم زده اند، یکی پسر عموی رسول اکرم(ص) و امیرالمومنین (ع) است. پسر عمویی عالم، سیاس، مؤمن، آگاه به زمان و  زیرک مردی که پیامبر(ص)  در حق او دعا کرد تا بر تاویل قرآن توانا شد، مردی که برای اثبات حق ولایت علی(ع)  بارها در برابر خلفا ایستاد و به بحث و مهاجه پرداخت. مردی که بازوی توانای امیرالمومنین(ع)  در دوران خلافتش بود و امین اسرارش، مردی که در جمل در رکاب علی(ع)  جنگید و در صفین پرچمدار مبارزه با گمراهان بود؛ مردی که با زبان فصیح و نکته گوی خود، بارها به نمایندگی از امیرالمونین(ع)  با خوارج مهاجه کرد و گروههای زیادی را به مسیر حق هدایت نمود؛ مردی که در نهروان، در کنار پسر عمویش پوزه فریب خوردگان خوارج را به خاک مالید و از سوی امیرالمومنین(ع)  فرمان حکومت بزرگترین شهر مرزهای جنوبی حکومت اسلامی یعنی بصره را در دست داشت، یعنی ”عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب“.