در حکومت امیرالمومنین (ع) افراد تندرو و پر انرژی و بلکه پیش فعالِ اعتقادی و سیاسی بودند که در شمار شهروندان کوفی بودند و قبل از علی(ع) اظهار نظر میکردند و حتی بعد از اعلام نظر حاکمیتِ علوی نیز ، اظهار نظر مخالف میکردند و بلکه توهین هم میکردند ! ولی درتاریخ خبری از حبس و حصر آنان دیده نمیشود و بلکه بالعکس ؛ امامِ عدالت و رهبرِ انصاف و مدارا -حضرت امیر(ع)- اجازه هیچ گونه تهدید و یا تعدی نسبت به آنان را به اصحاب خود نمیداد.

برخی از گزارشات تاریخ در این مورد خواندنی است و میتواند فاصله حکومتهای دینی کنونی را با حکومت علوی نمایان کند.

امیرالمومنین (ع) در یک نامه رسمی از مردم درخواست اظهارنظر و بالاتر ، اجازه اظهار نظر نقادانه نمود و فرمود : " اگر دیدید بد عمل میکنم به من انتقاد کنید و اعتراض کنید تا من جبران کنم." (نهج ، نامه ۵۷ بااستفاده از ترجمه استاد مطهری)

مهم اینجاست که به روایت ابن ابی الحدید؛ در بحبوبه جنگ و شرائط امنیتی و فوق امنیتی آنان بر علیه فرماندهی کل نه تنها اظهار نظر میکردند بلکه بر علیه او شوریدند ، ولی مورد حبس و قتل قرار نگرفتند‌، بلکه امامِ عدالت -امام علی- ابن عباس را برای گفتگو و شنیدن اظهار نظرشان به سمت آنان مامور نمود.

وقتی امام علی(ع) از صفین به کوفه برگشت، خوارج از اظهار نظر پا فراتر گذاشتند و راه خود را جدا کردند و به طرف صحرای حروراء رفتند و این شعار را تکرار می کردند: "لا حکم إلا لله و لوکره المشرکون، ألا إن معاویه وعلیاً اشرکا فی حکم الله" ؛ حکم و داوری فقط از آن خداست؛ گر چه مشرکان کراهت داشته باشند. به راستی که معاویه و علی در حکم خدا مشرک شدند! 

چون مبنای حکومت حضرت امیر (ع) حبس بخاطر اظهار نبود ، بلکه صریحاً فرمود: "تا زمانی که خونی نریخته و یا مالی را غارت نکرده باشند، متعرض آنها نشوید." آنان با اینکه در بیرون کوفه اردو زده بودند، و پیوسته بین کوفه و حروراء در حال رفت و آمد بودند و موجب آزار مردم و تحریک آنها می شدند. و گاهی به مسجد می آمدند و با تکرار شعار «لا حکم الا لله» مسجد را بهم میریختند و یا به امام جسارت میکردند و میگفتند : "قاتله الله کافراً ما افقهه!"  (نهج ، ح/ ۴۲۰) با اینکه ادامه این وضع برای مردم بسیار خسته کننده و ملال آور شده بود و معترض بودند و به حضرت می گفتند: آیا از برخورد های آنها خسته نشده ای؟ چرا به نابودی آنها اقدام نمی کنی؟ ، اما امیرالمومنین (ع) اقدام به تهدید و یا حبس نمیکرد.

جالب است؛ برخی ازاظهارنظر عبور کردند و تا آنجا پیش رفتند و امام را تهدید میکردند و واکنش امام (ع) شگفت آور است! ابن اعثم نقل میکند ؛ در روز بیعت علی (ع) مردی مصری به او گفت: "ای ابوالحسن! ما بدین شرط با تو بیعت می‏کنیم که اگر چونان عثمان در میان ما عمل کردی، تو را بکشیم". علی پاسخ داد: آری!"(الفتوح/۲۴۶)

خلاصه ؛ تاریخ هیچگونه حبس و تجریمه و مشابه آن را برای صِرف اظهار نظر و نقد ، در حکومت علوی نقل نکرده است ، و شهروندان در حکومت علوی بدون تهدید، مبادرت به اظهار نظر داشتند و دراظهارنظرشان، از نقد و انتقاد و حتی مخالفت خودداری نمیکردند!