رژیم صهیونیستی یک اشتباه راهبردی بزرگ مرتکب شد: او مردم ایران را نشناخت.

در محاسبات نخبگان امنیتی تل‌آویو، ایران کشوری بود با مردمی خسته، ناامید و در حال گریز؛ مردمی که به گمان آنان، با اولین جرقه یک جنگ تمام‌عیار، صفوف خود را ترک می‌کنند و حتی شاید به استقبال دشمن بروند! اسرائیل تصور می‌کرد تحریم‌ها، فشارهای روانی، و تبلیغات مسموم، ریشه‌های پیوند مردم با سرزمین‌شان را خشکانده است. آنان روی خیانت، فرار و فروپاشی اجتماعی حساب باز کرده بودند.

اما آنچه دیدند، چیزی جز غافلگیری استراتژیک نبود.

در نخستین ساعات اعلام هرگونه تهدید از سوی تل‌آویو، ملت ایران یکپارچه به صحنه آمدند: در عید غدیر حضور بی نظیری داشتند و مطالبه لگبرای انتقام در بین مردم همگانی شده بود، جوانانی که داوطلب مبارزه با اسرائیل بودند و رگ غیرت گردن ها بیرون زده بود،  و پیرمردانی که گفتند حتی با عصا از خاک خود دفاع خواهند کرد.

نیروهای بسیج کوچه به کوچه دنبال مزدوران موساد بودند و ضربات وارد کردند.

آیا اسرائیل تاریخ این مردم را نخوانده است؟

آیا فراموش کرده‌اند چگونه میلیون‌ها ایرانی در دفاع مقدس از ایران دفاع کردند، هشت سال جان دادند ولی حتی یک وجب از خاک وطن را واگذار نکردند؟

ایران سرزمین ستارخان‌ها و باکری‌هاست؛  سرزمین دخترانی که در خط مقدم پرستار شهید می‌شوند، و مردانی که پیکر بی‌سرِ فرمانده‌شان را بر دوش می‌کشند و عقب نمی‌نشینند. این مردم، هرچند با دولت‌شان اختلاف یا نقد داشته باشند، اما وقتی پای ناموس، پرچم، و سرزمین به میان می‌آید، با هیچ قدرتی معامله نمی‌کنند.

اسرائیل مردم ایران را با اپوزیسیون ساکن لس‌آنجلس اشتباه گرفته است؛ با هشتگ‌زن‌های مزدور، نه ملت غیرتمند.

آن‌ها نمی‌دانند ایرانی‌ها سر خم نمی‌کنند، حتی اگر آسمان بر زمین بیفتد.

فرزندان ایران شاید در سیاست تقسیم شوند، اما در دفاع از وطن، امت واحده‌اند.

امروز اسرائیل باید بفهمد:

جنگ با ایران، فقط جنگ با یک دولت نیست؛ جنگ با یک ملت است.

ملتی که اگر خیز بردارد، مرز نمی‌شناسد.

و این‌بار، اشتباه محاسباتی دشمن، با بهای سنگینی همراه خواهد بود.

*جماران