در جهانی که پیشرفت های علمی، فناوری و رفاه را تجربه می‌کند هستند کودکان گرسنه و بی پناه همچون کودکان غزه که خواسته آن‌ها یک لقمه نان است.
 این فریاد خاموش نشانه‌ای دردناک از سقوط اخلاقی و انسانی بشر است سقوطی که نه تنها آوارگی و بی سرپناهی کودکان بلکه سکوت جوامع بین المللی را به نمایش می‌گذارد وقتی کودکی که نماد پاکی و معصومیت است برای تامین ابتدایی ترین نیازهایش دست کمک به سوی جهان دراز می کند نباید بشریت به عنوان شاهدان تاریخ در این بی تفاوتی جمعی سهیم باشد گرسنگی مردمان غزه فراتر از یک بحران انسانی است بلکه بیانگر آن است که ساختارهای سیاسی جهان به بن بست رسیده است . نمونه آن قطعنامه ای که خواستار آتش بس در غزه بود، آن نه بیانه‌ای رادیکال نه محکومیتی صریح بلکه تلاشی برای توقف کشتار غیر نظامیان و گشایش مسیری برای رساندن غذا و دارو به مردمی که ماه ها در محاصره گرسنگی و درد به شهادت می رسند، بود اما این حداقل خواسته با  «وتوی» امریکا نابود شد آن هم بخاطر اسرائیل که خواستار ادامه جنگ است! و امریکا در خدمت تل آویو قرار دارد و شورای امنیت سازمان ملل که فلسفه وجودی اش حفظ صلح و امنیت ملل است تسلیم در برابر رژیم آپارتاید و نسل کش صهیونیستی در سکوت نشسته است و نظاره گر کشتار بیش از 54هزار انسان بی دفاع و نابودی کامل زیرساخت های بهداشتی، آموزشی و مسکونی و مرگ تدریجی هزاران کودک بر اثر گرسنگی و کمبود دارو است از طرفی با سکوت خود در برابر اخلاق، انسانیت و عدالت ایستاده است و حق وتو را به مانند چک سفید برای ادامه بمباران پناهگاه ها و ممنوعیت ورود غذا و دارو مهر کرده و به دست جنایتکاران قرن سپرده است!
 امروز جهان باید انتخاب کند یا در کنار حقیقت و مظلومیت ملت محاصره شده غزه بایستد یا در جبهه حامیان دروغین حقوق بشر که به نام دموکراسی خون می ریزد و به نام امنیت نسل کشی می کند.
 ملت‌ها باید فریاد بزنند آنجا که دلتمردان سکوت کرده اند باید چهره جانیان واقعی که پشت واژه‌های فاخر پنهان شده‌اند را بر ملا کنند امروز تاریخ نظاره گر است و فردا بطور حتم قضاوت خواهد کرد.