امروزه روشن تر از گذشته است که هر چه مهمان مرکبِ زمان می شویم و جلوتر می رویم به شناسایی امیرالمومنین (ع) محتاج تر میشویم و ضرورت بیشتری پیدا میکند. امروز از یک سوی جهان تشنه علم و دانش ناب ، و نیز رفتار عدالت خواهانه علی (ع) است ، و از سوی دیگر برخی بی لیاقتانی که عمر و سرمایه های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی شیعه را به تارج زده اند ! برای توجیه بی کفایتی و یا خیانت خود دست به تحریف سیره سیاسی امام علی (ع) برده و یا تهمتِ فساد در حکومت آن حضرت را سر می دهند!
راه مقابله، شناخت علی (ع) و سیره او و دشمنان دیروز و امروز اوست. ذِکری از عظمت امام علی (ع) در شرح عظمت علی (ع) سخنی بالاتر از سخن رسول الله (ص) نمیشناسیم. کتابهای شیعه و سنی مملو از اخباری که حکایت از عظمت این انسان کامل الهی را بهمراه دارد. نمونه ای که علماء اهل سنت نقل کرده اند را ملاحظه کنید؛ علی آیتی از خدای من است... پیامبر اعظم خدا (ص) فرمود: «... و خداوند به عنوان معجزه به موسی عصا، و به ابراهیم خنک شدن آتش، و به عیسی کلماتی را که به وسیله آن مرده ها را زنده می کرد، عطا فرمود، و به من علی را عطا نمود. برای هر پیامبر نشانه ای است و این شخص علی نشانه و معجزه پروردگارم می باشد.. وَ اِنَ اللّهَ اَعْطَی مُوسَی الْعَصَاءَ، وَ اِبْرَاهِیمَ بَرْدَ النّارِ، وَ عِیسَی اَلْکَلَمَاتِ یُحیِی بِهَا الْمَوتَی وَ اَعْطانَی هَذَا عَلیّا وَلِکُلّ نَبیٍّ آیةٌ وَهَذَا آیَةُ رَبِّی...».(ینابیع الموده ج ۲ ص ۸۳) عنایات هفتگانه خدا به حضرت امیر (ع) به ندرت امام علی(ع) از خویش سخنی دارد حتی در نهج البلاغه تصریح می کند که اِباء از این گفتارها دارد ؛ اما گاهی به عنوان «اما بنعمة ربک فحدث». (سوره ضحی/۱۱) به عنوان بازگو کردن نعمت و آن هم به طوری که حکایت از نهایت شکر و سپاس باشد، نه غرور و برتری‌جوئی، سخن کوتاهی دارد.
این نمونه را ملاحظه کنید؛ امیرالمومنین (ع) می فرماید: «هفت چیز به من عطا شد که هیچ کس قبل از من به آنها نرسید ؛ «لَقد أُعطیت السَبع الَتی لَم یَسبقنی إِلیها أَحدٌ:» ـ اسماءِ الهی به من تعلیم شد؛ «عُلّمتُ الأسماءُ» ـ همچنین حقِ حکومت در میان بندگان به عنایت شد؛ «و الحکومة بَین العباد» ـ تفسیر قرآن کریم را دارا هستم؛ «و تفسیر الکتاب» ـ تقسیم درست غنایم بین فرزندان آدم؛ «و قِسمة الحَق من المَغانم بین بنی آدم» ـ پس چیزی از دانش از من جدا نشد مگر آنکه به من آموخته شد؛ «فما شذّ عنّی من العلم شَیءٌ إلّا وقد عَلَّمنیه المبارک» ـ حرفی به من عطا شد که از آن، هزار حرف گشوده می شود؛ «و لقد أُعطیت حرفاً یفتح ألف حرفٍ» ـ به همسرم مصحف وکتابی عطا شد که علمی در آن است وهیچ کس قبل از وی به آن نرسیده. این عطای ویژهای از طرف خدا و رسول او بود ؛ «و لقد أُعطِیَتْ زوجتی مُصحفاً فیه من العلم ما لم یسبقها إلیه أحدٌخاصة من الله ورسوله» (بصائر الدرجات /۲۰۰) مظلومیت ماندگار !! فردی وارد مسجد کوفه شد که به من ظلم شده... وقتی فردی از میان جمعیت برخاست و گفت : یا علی به من ظلمی شده ! امام (ع) فرمود: بیا ببینم چه میگوئی، به تو یک ظلم شده در حالیکه به من به اندازه سنگریزه و کلوخ و پشم شتران ظلم کرده اند! «ظلمی ؛ لقد ظلمت عدد المدر و الوبر» (الشافی، سید مرتضی) این سخن حکایت از مظلومیت ها دارد! از دوران پیامبر خدا (ص) تا روز شهاتش و حتی پس از شهادتش! در دوران پیامبر (ص) تاریخ چنین روایت می کند؛ اسلام آوردنش را قبول نکردند! بر ایمان و مومن بودنِ پدرش شک وارد کردند! تا جایی که وقتی پیامبر (ص) بیرون از مدینه بود، در شهر شایعه سازی علیه علی (ع) می کردند ! اما داد از مظلومیت علی (ع) بعد رحلت پیامبر معظم(ص)!!
مظلومیت در زمان حاکمیت بی وفایی چهره های دینی نسبت به علی (ع) یکی از اولین رخدادها ؛ تجمع مذهبی ترین چهره‌ها بر علیه امام علی! عده ای از صحابه پیامبر (ص) مانند؛ عبدالله بن عمر، سعدبن ابى وقاص، حسان بن ثابت، زیدبن ثابت، اسامةبن زید و… که با او بیعت نکردند؛ و حرفشان این بود؛ «او به نیاز ندارد! = لا حاجة لنا فیمن لا حاجة له فینا» (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۴ص۹) امام (ع) درباره شان فرمود: «خَذلوا الحق و لم ینصروا الباطل؛ حق را خوار کردند و باطل را نیز یار نشدند.» (نهج/حکمت۱۸) ملامت های صریح معاویه! مظلومیت امیرالمومنین در حدی است که معاویه در نامه ای، رسما امام مسلمین و خلیفه رسول الله (ص) که مورد بیعت مسلمین قرار گرفته را مورد ملامت قرار داد و نوشت : «و گفتى که مرا چون شتر ، مهار در بینى کشیدند تا بیعت کنم . به خدا سوگند ، خواستى مرا نکوهش کنى ولى ستودى. خواستى مرا رسوا سازى ، خود را رسوا ساختى . مسلمانان را چه نقصان که بر او ستم رود ، هرگاه در دین خود به شک نیفتد و یقینش به تردید نیالاید». ( نهج البلاغه نامه ۲۸ ) گفتند ؛ علی از فنونِ جنگیدن بی بهره است! مظلومیتش تا آنجا رفت که قریش گفتند: پسر ابوطالب مردى دلیر است ولى از آیین لشکرکشى و فنون نبرد آگاه نیست!
امام در پاسخ شان فرمود : «خدا پدرشان را بیامرزد! آیا در میان رزم آوران ، رزمدیده تر از من مى شناسند، یا کسى را که پیش از من قدم به میدان جنگ نهاده باشد؟ وقتى که من به آوردگاه مى رفتم ، هنوز به بیست سالگى نرسیده بودم و حال آنکه ، اکنون از شصت سالگى برگذشته ام .آرى ، کسى را که از او فرمان نمى برند چه راءى و اندیشه اى تواند بود.» ( نهج البلاغه خطبه ۲۷ ) مظلومیت های بعد از شهادت برخی نمونه ها از مظلومیت تلخ امیرالمومنین در رابطه با مسائل عبادی و مسائل اقتصادی را بخوانید؛ یکم ؛ در منطقه وسیع شامات از اسلام و مسلمانی امام علی (ع) بی اطلاع اند بلکه او را (معاذالله) دشمن دین دانسته و از نماز خواندن او سوال می کنند!! در جنگ صفین و در زمان زنده‌بودن امام، فرد شامی از سوی لشکر معاویه به سمت سپاه امام حمله کرد و یکی از دلایل شرکت خود را در نبرد با امام علی(ع) بی‌نماز بودن امام(ع) و یارانش بیان کرد. سخن آن فرد شامی این بود: « من با شما از آن‌رو پیکار می‌کنم که بر اساس گزارشی که به من رسیده است، فرمانده شما نماز نمی‌گزارد و شما نیز نماز نمی‌گزارید...فَإِنِّی أُقَاتِلُکُمْ لِأَنَّ صَاحِبَکُمْ لَا یُصَلِّی کَمَا ذُکِرَ لِی وَ أَنَّکُمْ لَا تُصَلُّون.»! البته این سخن فرد شامی با واکنش شدید یکی از یاران حضرتشان مواجه شد و دروغ بودن چنین گزارشی به اطلاع او رسید. (وقعة صفین،ص۳۵۴) و این توده ، از اساس از معاویه ریشه میگرفت و او دو تهمت بر امام علی(ع) زد یکی تهمت کفر و یکی تهمت بی نمازی! (الغدیرامینی،ج ۲۰ ص ۱۳۹) دوم ؛ شایعه زندگی مرفه و ثروت امام در حدی رواج دادند که بخشی از جامعه باورشان شد و خانواده امام ، شهودی آوردند و آن شهود دیدند و شهادت دادند که امام علی (ع) فقط ۷۰۰دینار دارد که اداره یک زندگی فقیرانه برای یکسال را کفاف نمیداده!. سوم ؛ از تهمت رفاه زدگی وخیم تر ، تهمتی است که قلم از نوشتن آن شرم دارد ! وقتی خطیب بر فراز منبر امام را (معاذالله) لعن کرد! ناشناسی از یکی از رجال شناخته شده شام پرسید ؛ ابوترابی که بر سر منابر، لعن میشود را، میشناسی؟ او گفت : او دزدی از دزدان فتنه هاست! (مروج الذهب ج۳ص ۴۲) و چهارم ؛ دفن شبانه و مخفیانه حضرت، در حالیکه حاکم کل جهان اسلام بود!! این مظلومیت علی (ع) است! مظلومیتی که چون به عدد سنگریزه های سطح زمین است ، قابل شمارش و نوشتن و گفتن نیست !
ما «ایرانیان» باید بیشتر ادای دِین کنیم امام علی بر گردن ما ایرانیان غیر از نعمت ولایتش ، حق دیگری هم دارد. روایت ذیل را بخوانید؛ عباد بن عبد الله اسدی می گوید: ر وز جمعه علی(ع) بر فراز منبر خطبه می خواند که اشعث بن قیس آمد با صدای بلند گفت: ای امیر مومنان این افرادی که چهره گلگونی دارند غلبه کرده اند و ما را نمی گذارند روی تو را ببینیم. امام غصبناک شد و فرمود: این شکم گنده ها خودشان روزها در بستر نرم استراحت می کنند و آنها روزهای گرم به خاطر خدا فعالیت می نمایند و آنگاه توقع دارند که من آنها را از خود طرد کنم تا از ستمکاران باشم. قسم به خدا که دانه را شکافت و آدمی را آفرید که از رسول خدا شنیدم فرمود : به خدا همچنان که در ابتدا شما ایرانیان را به خاطر اسلام با شمشیر خواهید زد، بعد ایرانیان شما را با شمشیر بخاطر اسلام خواهند زد. ؛ ...«و الذی فلق الحبه و براء النسمه سمعت محمدا(ص) یقول: لیضربنکم و الله علی الدین عودا کما ضربتموهم علیه بدوا» (الغارات ج۲ ص۴۹۸) علی(ع) را بشناسیم و او را بشناسانیم و تهمت های رایج این زمان نسبت به او و حکومت او را پاسخ دهیم.
