جماران: در فضای مجازی فیلمی از صحنه های شعار علیه رئیس جمهوری اسبق آقای دکتر روحانی در حل انتشار است. انتشاردهندگان اول این فیلم که از حساب های کاربری مخالف اصلاحات و اعتدال هستند، با افتخار این صحنه به عنوان «فرار روحانی» یاد می کنند و آن را یک پیروزی به حساب می آورند.

اما این رخداد یک پیروزی نیست، چون:
1-حسن روحانی، منتخب ملت در دو دوره ریاست جمهوری است و طرد او از یک مراسم ملی جدا کردن یکی از قطعات پازل بزرگ ایران و نظام است؛ حتی اگر انتقادات زیادی به او وارد باشد یا معتقد باشیم که او نتوانست به تمام وعده های خود در دور دوم عمل کند. البته تجربه نشان داده که جریان ضدّ روحانی اتفاقا از موضعی 180درجه متفاوت با رأی دهندگان روحانی، به او ناسزا می گویند و از قضا از نقاطی به او هجمه می برند که روحانی در راستای مطالبات حامیان خود در 92 و 96 عمل کرده است!
2-شعار دادن و اخلال در حضور یک نفر یا سخنرانی او، افتخار نیست؛ نامش «انقلابی گری» هم نیست. بلکه بارها مورد تخطئه کامل از سوی رهبر انقلاب قرار گرفته است. افتخار آنجاست که با کسی مناظره یا مباحثه صورت گیرد. در آن صورت هرکس اکثریت مخاطبان را توانست اقناع کند، پیروز است.
3-حمله فیزیکی به یک شخصیت سیاسی طراز اول که چندین دهه در صدر ساختار امنیتی و سیاسی کشور حضور داشته است، حمله به ساختار چهار و نیم دهه ای نظام نیز محسوب می شود. اگر کسی که اکثر این سالها جزو عالیرتبه ترین مقامات بوده، امروز شایسته چنین رفتارهایی است پس اصل ساختار هم سست می شود. پس هجمه کنندگان پیروز نشده اند، بلکه بر سر شاخه نشسته و بُن می برند!
4-شجاعت واقعی زمانی است که یک گروه بتوانند علی رغم علم به هزینه های احتمالی دست به کاری بزنند. حمله به کسی که امروز مقام رسمی ندارد و می دانند فحش دادن به او هزینه ای ندارد، نه افتخارآمیز است و نه مصداق پیروزی قلمداد می شود.
5-در یکی از حساس ترین شرایط کشور طی سالهای اخیر، خلق این حواشی یادآور اتفاقات مشهد در سال 96 است که همزمان با زمزمه های خروج ترامپ از برجام، تبدیل به مکمل پروژه سنگین فشار حداکثری بر ملت ایران شد و جرقه ای بر بروز و شروع نارضایتی ها و تفرقه های بی سابقه در کشور بود.