با تمام وجود موفقیت دولت‌های کشورمان ازجمله دولت چهاردهم را خواهانیم چون ایران را دوست داریم و نجات نظام جمهوری اسلامی از مشکلات کنونی را برای تضمین سعادت ایرانیان لازم می‌دانیم. با اینحال، نادیده گرفتن واقعیت‌های موجود، دور از انصاف است کمااینکه خوشبینی بیجا نیز مانند بدبینی برای مجموعه جامعه اعم از مردم، دولت و ایران و نظام زیانبار است. بنابراین، باید واقع‌بینی پیشه کرد و تا دیرتر نشده، درباره آنچه در انتظار کشور است باید هشدار داد. اینکه گوش شنوائی وجود داشته باشد یا نه، نمی‌تواند وظیفه هشدار دادن را از کسی ساقط کند.
قبل از پرداختن به شناسائی موانع راه کابینه چهاردهم که اکنون در مرحله کسب رای اعتماد نمایندگان مجلس قرار دارد، لازم است به این واقعیت تلخ اشاره کنیم که طیف صاحب‌نظران سیاسی-اجتماعی ما مرکب از فعالان سیاسی، جامعه‌شناسان، اقتصاددانان، سردمداران احزاب و برجستگان جریان‌های سیاسی که خود را روشنفکران مذهبی کشور می‌دانند، در چند واقعه سیاسی سال‌های اخیر ازجمله انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم نشان دادند بسیار زود تحت تاثیر قرار می‌گیرند و به تصمیمات عجولانه می‌رسند. البته افرادی نیز از این مجموعه وجود دارند که اینگونه نیستند و حسابشان جداست. آن مجموعه عجول که در حسن ‌نیت و دلسوزیشان برای کشور و مردم تردیدی وجود ندارد، بعد از آنکه با فهرست غیرمنتظره‌ای به عنوان کابینه پیشنهادی دولت چهاردهم مواجه شدند، به جای آنکه صادقانه نظر بدهند، برای حفاظت از باصطلاح پرستیژ سیاسی-اجتماعی خود، متوسل به توجیهاتی شدند که خودشان هم می‌دانند غیرموجه است و راه به جائی نخواهد برد. مشکل امروز جامعه ما اینست که فعالان سیاسی-اجتماعی ما و به تعبیر خودشان روشنفکران جامعه ما شجاعت اعتراف به اشتباه خود را ندارند و به هنگام گرفتار شدن در تنگناها به ابزاری به نام «توجیه» پناه می‌برند. بکار بردن عناوینی از قبیل «کابینه مقدور» برای دولتی که از انسجام فکری لازم برخوردار نیست، نه‌تنها مشکلی را حل نمی‌کند بلکه جامعه را به سوی نوعی امیدواری کاذب به پیش می‌برد، امری که بهیچوجه به نفع مردم و حتی خود جریان‌های سیاسی و همینطور حاکمیت نیست. با مردم باید صادقانه برخورد کرد و واقعیت‌ها را باید با آنها در میان گذاشت.
درباره کابینه پیشنهادی رئیس‌ جمهور پزشکیان، واقعیت اینست که حتی اگر تمام افراد پیشنهادی بتوانند رای اعتماد بگیرند، دولت چهاردهم با این ترکیب نمی‌تواند به وعده‌های داده شده توسط رئیس‌ جمهور در ایام تبلیغات انتخاباتی عمل کند. برخلاف ادعاهائی که درباره برخورداری این کابینه از صبغه وفاق ملی می‌شود، کابینه‌ شامل طیفی نامتجانس است از افرادی با صلابت که حاضر نیستند برای گدائی رای از اعتقادات خود برگردند تا کسانی که حاضر به اعلام پشیمانی از سوابق خود به خاطر وزیر شدن هستند و تا افرادی با لابی‌هائی مجهز به وعده امتیازات برای نمایندگانی که به آنها رای بدهند. علاوه بر این، تعداد قابل توجهی از اعضاء این کابینه به بعضی جریان‌های سیاسی وامدار هستند، جریان‌هائی که دارای تضاد منافع با همدیگرند. روشن است که این مجموعه متضاد را نمی‌توان کابینه «وفاق» دانست.
علاوه بر مشکلات درونی این کابینه، موانع بزرگی نیز از بیرون بر سر راه آن وجود دارند که دست و پنجه نرم کردن با آنها تمام نیرو، وقت و امکانات دولت را می‌گیرد و اجازه تحقق اهداف را به آن نمی‌دهد. آن نماینده مجلس که عبارت «وَالَّذِی بَعَثَهُ بِالْحَقِّ لَتُبَلْبَلُنَّ بَلْبَلَهً وَلَتُغَرْبَلُنَّ غَرْبَلَهً...» را از خطبه 16 نهج‌البلاغه می‌خواند (البته غلط خواند و نشان داد که سواد عربی ندارد) و به رئیس‌ جمهور پزشکیان می‌گوید این خطبه پیوست نامه 53 حضرت علی علیه‌السلام (فرمان به مالک ‌اشتر) است، می‌خواهد بگوید اگر برخلاف میل ما قدمی ‌برداری با تو برخورد حذفی خواهیم کرد. حتی اگر موانع متعدد دیگر را نادیده بگیریم، همین تهدید آشکار از تریبون رسمی مجلس نشان می‌دهد کار بر دولت چهاردهم بسیار سخت است. درست است که از سختی کار نباید ترسید ولی برای مواجه شدن با تمام واقعیت‌ها باید آماده شد. مهم‌ترین وجه آمادگی اینست که دولت از مجموعه‌ای منسجم، باصلابت، شجاع، کاردان و با صداقت تشکیل شده باشد.