از چند دهه قبل، اشتباهات بعضی از نهادهای حوزوی و افراد و تشکل‌های روحانی در زمینه نام بردن از کاندیداهای ریاست ‌جمهوری و حمایت از بعضی از آنها و جبهه‌گیری در برابر بعضی دیگر در جریان انتخابات ریاست ‌جمهوری، خسارت‌های زیادی برای روحانیت به بار آورد. یکی از عوامل انزوای روحانیت و فاصله گرفتن مردم از آنها در سال‌های اخیر، همین روش اشتباه و اصرار بر تداوم آنست.
این روزها هواداران نامزدهای ریاست‌ جمهوری با رفت و آمد به قم تلاش می‌کنند نهادهای حوزوی و بعضی افراد روحانی را تشویق به اعلام حمایت از نامزدهای مورد نظر خود کنند. این تلاش‌های جناحی که بشدت آلوده به سیاست‌بازی هستند نباید در حضرات روحانی و نهادهای حوزوی اثرگذار باشند و آنها را وارد این بازی‌ها کنند. متاسفانه بعضی افراد روحانی در روزهای اخیر تحت تاثیر این فشارها قرار گرفته و از بعضی نامزدها به اسم حمایت کرده‌اند. بسیار عجیب است که این افراد از تجربیات گذشته پند نگرفته و بدون آنکه به خسارات این قبیل حمایت‌ها بیندیشند مرتکب اشتباهی شده‌اند که عوارض منفی آن دامنگیر روحانیت است نه فقط خود آنان. توجیهات سُست و بی‌پایه‌ای هم که این افراد برای موجه جلوه دادن موضعگیری خود می‌کنند کاملاً غیرموجه است و به نظر می‌رسد دچار توهم شده‌اند.
نکته قابل توجه اینست که روش این افراد با سیره امام خمینی نیز در تضاد است. امام خمینی نه‌تنها هرگز و در هیچیک از انتخابات‌ها به اسم از کسی حمایت نکردند، بلکه اصرار داشتند کسی از اینکه ایشان به چه کسی رای داده‌اند مطلع نشود. ایشان همواره به روحانیین توصیه اکید می‌کردند که وارد جانبداری‌ها نشوند و از ابراز تعلق خاطر به کاندیداها در انتخابات‌ها خودداری نمایند.
روحانیون اگر از این روش امام خمینی الگو بگیرند، می‌توانند بعد از انتخاب رئیس‌ جمهور یا نماینده مجلس، آزادانه از او انتقاد کنند بدون آنکه وبال اعمال نادرست او را بر گردن داشته باشند. آن فرد روحانی یا آن نهاد حوزوی که از یک نامزد خاص حمایت می‌کند، باید پاسخگوی اعمال نادرست او باشد و مهم‌تر اینکه مردم نیز به خاطر همین حمایت، روحانیت را در تخلفات وی شریک می‌دانند. این، یک امتحان برای روحانیت است که باید از آن سربلند بیرون بیاید و با پرهیز از ورود به بازی‌های جناحی و حزبی، قدرت نظارت بر صاحبان قدرت و نفوذ کلام در مردم را برای همیشه حفظ و بطور مستمر تقویت کند.