《بالجمله جريده، انسانِ خواهانِ سعادت را دوربيني است جهان‌نما و ذره‌بيني است حقيقت راه و راهبري است نيك‌فرجام و صديقي است سعادتْ‌انجام و طبيبي است شفيق و ناصحي است صديق و معلمي است متواضع و مؤدبي است خاضع و ديده‌باني است بيدار و حارسي است هوشيار و مربي است كامل براي عموم و ترياق شافي است به جهت جميع هموم، و بهترين منشطي [نشاط‌آورنده] است

حاملين را و نيكوترين منبهي است غافلين را و روح‌بخش است دل‌هاي مرده را و برانگيزنده است افكار افسرده را، در وحدت جليس است و در وحشت انيس؛ و عالمان راست سرمايه، عارفان راست پيرايه، تاجران را رهبر و حاكمان را مشير معدلت گستر، زارعان را قانون فلاحت است و صانعان را استاد صناعت و جوانان را دبستان و عوام راست ادبستان، ارباب بصيرت راست نور ديده و خداوند سياست را دستوري است پسنديده و مدنيت را حصني است حصين و سعادت انساني را حبلي است متين، و شرف و منزلت و رفعت جريده و كثرت آن برحسب ترقي اعم در علوم و معارف و عروج آن‌هاست به مدارج مدنيت، زيرا كه عالم حاجات و ضروريات خويش را از جاهل و غافل بيشتر مي‌داند و در استحصال آن‌ها زياده سعي مبذول مي‌دارد.

پس هر امّتي كه جوياي سعادت و خواهان رفاهيت بوده باشد، بايد بداند كه به غير از جرايد و اخبار نامه‌هاي يوميه به مقصود اصلي و مطلوب حقيقي خود نخواهد رسيد.... و لكن به شرط آن كه صاحب جريده بنده حق بوده باشد، نه عبد دينار و درهم. زيرا كه اگر بنده دينار و درهم بوده باشد، حق را باطل و باطل را حق و خائن را امين و امين را خائن و صادق را كاذب و كاذب را صادق و عدوّ را صديق و صديق را عدوّ و قريب را بعيد و بعيد را قريب و ضعيف را قوي و قوي را ضعيف و منفعت را مضرّت و مضرّت را منفعت و حسن را قبيح و قبيح را حسن و موهوم حقيقي را موجود و موجود حقيقي را موهوم وا مي‌نمايد و البته عدم اين‌گونه جريده از وجود آن به مراتب خيلي بهتر است.》

*رحیمی(روشن)، حسن، تأثیر مطبوعات در رشد و ترقی جامعه از نگاه سید جمال‌الدین اسدآبادی، دومین کنفرانس حقوق، علوم سیاسی و علوم انسانی، سال ۱۴۰۰.