یادی از شاگردان معاصر مکتب امام صادق(ع) مرحوم آیت‌الله عبدالحسین تهرانی(شیخ العراقین) و شهید امیر کبیر
در ميان عالمان بازگشته از نجف‌اشرف شيخ عبدالحسين تهرانی، روحانی زاهد و‌ارسته كه كمتر در شهر شهرت داشت، در منطقه‌ای فقيرنشين برای خود اتاقی اجاره كرد و با همسرش زندگی ساده‌ای داشت. نه او كسی را می‌شناخت و نه رجال دينی و سياسی با او آشنا بودند. روزی از قضا در مجلسی حضور يافت كه بيشترين آن‌ها عالمان درس خوانده بودند. بحث كلامی و استدلالی ميان حاضران در گرفت و هر كس به اندازه بضاعت علمی خود ادله و براهينی ارائه می‌داد. چون دلايل كافی نبود، بحث ادامه يافت. در همين وقت شيخ عبدالحسين وارد بحث می‌شود. با بياني مستدل آن مسئله را آن چنان شرح و تفسير می‌دهد كه همه به دانش و قدرت بيانش اعتراف كردند و مقامش را گرامی داشته، در بالای مجلس جای دادند. وی پس از پايان جلسه به منزل بازگشت، هنوز ساعاتی نگذشته بود كه از فراشان درباری دق‌الباب نمود. شيخ بيرون آمد. مرد گفت: فردا صبح صدراعظم به ديدار شما می‌آيد. شيخ گفت: اشتباه آمده‌ای. نه من صدراعظم ميرزا تقی‌خان اميركبير را می‌شناسم، نه او مرا و با هم هيچ ارتباطی نداريم. قاصد پرسيد: مگر شما شيخ عبدالحسين تهرانی نيستيد؟ شيخ پاسخ داد: نام من همين است ولی محتملاً در اين جا فردی ديگر به همين نام باشد. بار ديگر پرسيد: مگر شما در مجلس ديروز يك بحث مفصل علمی و دينی نكرديد؟ مگر همه حاضران به مقام علمی شما اعتراف ننمودند؟ شيخ گفت: چرا اين‌گونه است. قاصد گفت: درست آمده‌ام. فردا منتظر ديدار امير باشيد. روز ديگر امير به خانه شيخ آمد، كه در واقع يك اتاق آن هم با پرده دو نيم شده! نيمی همسرش و نيم ديگر شيخ و امير. امير ضمن احوال‌پرسی از شيخ گفت: ديروز از بحث و استدلال در آن مجلس آگاهی يافتم. اين مكان شايسته مقام علمی و موقعيت شما نيست. خانه‌ای با اثاث در يوسف‌آباد برای شما آماده كرده‌ام بايد به آن جا نقل مكان فرماييد. امير پس از آن مقداری پول در اختيار شيخ قرار داد تا بتواند وام‌ها و بدهكاری خود را بپردازد. از آن روز به بعد شيخ عبدالحسين به سبب درستكاری، پارسایی و مقام علمی مورد احترام خاص اميركبير و عالمان و بزرگان قرار گرفت. اعتقاد و اعتماد امير نسبت به وی سبب شد كه او به امور شرعی رسيدگی نمود. حتی او را وصی خود قرار داد. پس از شهادت امير، شيخ مدرسه و مسجدی را از محل ثلث ماترك امير بنا كرد. و اين مدرسه و مسجد به نام خود شيخ معروف شد.
منبع: اميركبير، محمود حكيمی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، سال ۱۳۶۳، ص ۷۸ و ۷۹.
منظور مدرسه و مسجد شیخ عبدالحسین در بازار پاچنار تهران است.
مرحوم شیخ قصد داشت نام مسجد و مدرسه را "امیر کبیر" بگذارد که به دلیل مخالفت قاجاریان، به نام خود شیخ نام‌گذاری شد.
تعداد بازديدها: 120
این مطلب از نشانی زیر دریافت شده است:
http://fajr57.ir/?id=99763
تمامي حقوق براي هیئت انصارالخميني محفوظ است.
در ميان عالمان بازگشته از نجف‌اشرف شيخ عبدالحسين تهرانی، روحانی زاهد و‌ارسته كه كمتر در شهر شهرت داشت، در منطقه‌ای فقيرنشين برای خود اتاقی اجاره كرد و با همسرش زندگی ساده‌ای داشت. نه او كسی را می‌شناخت و نه رجال دينی و سياسی با او آشنا بودند. روزی از قضا در مجلسی حضور يافت كه بيشترين آن‌ها عالمان درس خوانده بودند. بحث كلامی و استدلالی ميان حاضران در گرفت و هر كس به اندازه بضاعت علمی خود ادله و براهينی ارائه می‌داد. چون دلايل كافی نبود، بحث ادامه يافت. در همين وقت شيخ عبدالحسين وارد بحث می‌شود. با بياني مستدل آن مسئله را آن چنان شرح و تفسير می‌دهد كه همه به دانش و قدرت بيانش اعتراف كردند و مقامش را گرامی داشته، در بالای مجلس جای دادند. وی پس از پايان جلسه به منزل بازگشت، هنوز ساعاتی نگذشته بود كه از فراشان درباری دق‌الباب نمود. شيخ بيرون آمد. مرد گفت: فردا صبح صدراعظم به ديدار شما می‌آيد. شيخ گفت: اشتباه آمده‌ای. نه من صدراعظم ميرزا تقی‌خان اميركبير را می‌شناسم، نه او مرا و با هم هيچ ارتباطی نداريم. قاصد پرسيد: مگر شما شيخ عبدالحسين تهرانی نيستيد؟ شيخ پاسخ داد: نام من همين است ولی محتملاً در اين جا فردی ديگر به همين نام باشد. بار ديگر پرسيد: مگر شما در مجلس ديروز يك بحث مفصل علمی و دينی نكرديد؟ مگر همه حاضران به مقام علمی شما اعتراف ننمودند؟ شيخ گفت: چرا اين‌گونه است. قاصد گفت: درست آمده‌ام. فردا منتظر ديدار امير باشيد. روز ديگر امير به خانه شيخ آمد، كه در واقع يك اتاق آن هم با پرده دو نيم شده! نيمی همسرش و نيم ديگر شيخ و امير. امير ضمن احوال‌پرسی از شيخ گفت: ديروز از بحث و استدلال در آن مجلس آگاهی يافتم. اين مكان شايسته مقام علمی و موقعيت شما نيست. خانه‌ای با اثاث در يوسف‌آباد برای شما آماده كرده‌ام بايد به آن جا نقل مكان فرماييد. امير پس از آن مقداری پول در اختيار شيخ قرار داد تا بتواند وام‌ها و بدهكاری خود را بپردازد. از آن روز به بعد شيخ عبدالحسين به سبب درستكاری، پارسایی و مقام علمی مورد احترام خاص اميركبير و عالمان و بزرگان قرار گرفت. اعتقاد و اعتماد امير نسبت به وی سبب شد كه او به امور شرعی رسيدگی نمود. حتی او را وصی خود قرار داد. پس از شهادت امير، شيخ مدرسه و مسجدی را از محل ثلث ماترك امير بنا كرد. و اين مدرسه و مسجد به نام خود شيخ معروف شد.