گفت: جمکران.

گفتم: برای چه رفته بودید؟

گفت: رفتم دویست تا دروغ گفتم و برگشتم! (اشاره به نماز امام زمان(ع) که در هر رکعت آن صد مرتبه آیه «إیّاک نعبد و إیاک نستعین» دارد.)

ایشان می‌فرمودند: من در تمام عمرم یک عمل را ترک کرده‌ام و اصلاً انجام نداده‌ام و یک عمل را اصلاً ترک نکرده‌ام و تحت هر شرایطی بجا آورده‌ام و از این دو کار، برکت زیادی دیده‌ام، و آن را به همه شما سفارش می‌کنم؛ آنچه ترک کرده‌ام، دروغ است، و آنچه ترک نکرده‌ام نماز شب است.

منبع: موسوی مطلق، سید عباس، ملکوتی خاک نشین، سیری در زندگانی حاج شیخ محمدتقی بهلول، انتشارات هنارس، تهران، ۱۳۸۳.

حجت‌الاسلام حسن صادقی که از سال ۱۳۷۱ به واسطه خدمت در کسوت امام جمعه گناباد با مرحوم حجت‌الاسلام محمدتقی بهلول مراواده داشت،

درباره خصوصیات اخلاقی وی می‌گوید: «علامه بهلول چه در غذا، چه در لباس، چه در زمینه‌های دیگر زندگی، به حداقل‌ها اکتفا می‌کرد.

یک بار از ایشان پرسیدم: چطور است که این قدر به ماست و توت علاقه دارید؟

[مرحوم بهلول غذایش نان و ماست بود] ایشان گفت: این طور نیست که به بقیه غذاها و میوه‌ها علاقه نداشته باشم، اما یک روحانی باید در سطح پایین‌ترین طبقات اجتماع زندگی کند تا وضعیت ضعیف‌ترین اقشار مردم را بداند و همواره به یاد آنان باشد.» «...

دعوت از ایشان، برای مردم تکلف و زحمتی نداشت و حتی اگر جوانی از ایشان دعوت می کرد که به روستایشان بیاید و در آنجا منبر برود، قبول می‌کرد و پشت موتور یا دوچرخه یا وانت او سوار می‌شد و همراهش می‌رفت!

ایشان در این قید و بندها نبود و به همین دلیل، مردم خیلی جذبش می‌شدند. حرف ‌هایش، به خصوص در تخطئه برخی ناهنجاری اخلاقی، خیلی صریح بود و اگر ضعفی در جامعه وجود داشت، خیلی صریح و رک مطرح می‌کرد و مردم هم، منظورش را می‌فهمیدند.»

منبع: مروری بر تجربیات زیستی محمدتقی بهلول، منتشر شده در سایت پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه، تاریخ انتشار: ۱۴۰۱/۶/۱۵