ﺷﻴﺦ ﺟﺎﺑﺮ، «ﺍﻣﻴﺮ سابق ﻛﻮﻳﺖ» ﺩﺭ کتاب ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ:
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻋﺮﺍﻕ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺠﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺻﺪّﺍﻡ، ﺑﻪ ﻋﺮﺍﻕ ﺭفتم. ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﺻﺪﺍﻡ ﺷﺨﺼﺎً ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻨﺰ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺕ ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.
ﺻﺪﺍﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﺮﮒ ﮐﻮﺑﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﺘﻜﺒّﺮﺍﻧﻪ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ!
ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ انشاالله ﺳﻔﺮﯼ ﺑﻪ ﻛﻮﻳﺖ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ، ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﺎﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ.
ﺻﺪﺍﻡ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻦ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ: ﻛﻮﻳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺳﺖ، ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯽﺁﻳﻴﻢ!
ﻭ ﻣﻦ در ﺳﺎﻝ 1990 (11 مرداد 1369)، ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺍﺭ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﯼ ﻧﻈﺎﻣﯽ عراق ﺑﻮﺩﻡ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﺷﺪﻡ!
یکی از نکات بسیار مهم و قابل توجه و تامل در مورد رفتار صدام با اعراب و کشورهای عربی اینست که وی ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﺎ ﻛﻮﻳﺖ، ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭﺍﻥ، ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﻈﺎﻣﯽ نمیﭘﻮﺷﯿﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﺩﺭ ﻛﻮﻳﺖ، من ﻣﺮﺩﯼ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮﺩ نمی‌بینم، ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﯽﭘﻮﺷﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ دلیل ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽﻫﺎ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮓ بودند!
عبارت «ایرانی‌ها مرد جنگ بودند» را اگر صدام هم درباره رزمندگان 8 سال دفاع مقدس کشورمان به کار نمی‌برد، تاریخ این واقعیت را در درخشان‌ترین صفحات خود با برجسته‌ترین حروف به ثبت رسانده است و موسسات و دانشگاه‌های نظامی جهان که وقایع جنگ‌ها را رصد می‌کنند نیز به آن اعتراف دارند. واقعیت بالاتر که هیچ دانشگاه نظامی آن را رصد نمی‌کند ولی درباره رزمندگان ایرانی 8 سال دفاع مقدس کشورمان در برابر تهاجم ناجوانمردانه صدام و بعثی‌های عراق وجود دارد اینست که آنان مردان بی‌ادعائی بودند که ایمان و اعتقاد دینی و میهنی‌شان آنها را به صحنه دفاع برد و با انگیزه‌ای که از همین ایمان و اعتقاد داشتند در برابر ارتشی که قدرت‌های شرقی و غربی آن را مجهز کرده بودند و دلارهای نفتی اعراب نیز آن را تامین مالی می‌کردند ایستادند و برنده نهائی جنگی شدند که با هدف متوقف ساختن انقلاب اسلامی و تجزیه ایران تدارک دیده شده بود.
درست است که جنگ تحمیلی 8 ساله با فداکاری‌ها و قهرمانی‌های رزمندگان ایران و ریخته شدن خون‌های پاک شهدا و جانباز شدن بسیاری از فرزندان این آب و خاک به پیروزی رسید و صدام و حزب بعث او نابود شدند ولی از نقش خانواده‌های رزمندگان دفاع مقدس نباید غافل شد. بسیاری از اعضاء این خانواده‌ها و اکثر جانبازان دفاع مقدس هنوز در جامعه ما حضور دارند و فضای ایران به عطر وجود آنان معطر است. ایران باید تمام‌قد در خدمت این خانواده‌ها باشد و از این عزیزان قدردانی کند.
این روزها که یکی از مهم‌ترین و حساس‌ترین مقاطع دفاع مقدس یعنی سالروز آزادسازی خرمشهر از اشغال ارتش بعث را جشن می‌گیریم، وظیفه داریم همراه با تجلیل از فداکاری شهدا و جانبازان 8 سال دفاع مقدس، نگاهی نیز به کارنامه خود در زمینه قدرشناسی از خانواده‌های این شیرمردان عصر و زمانه بیندازیم و ببینیم آیا به وظایف خود در قبال بزرگواری آنان عمل کرده‌ایم یا نه؟ روشن است که نه شهدا، نه جانبازان و نه خانواده‌های بازمانده از آنها برای رسیدن به مال و منال دنیائی و مطامع مادی فداکاری نکردند و در واقع آنها با خدا معامله کردند ولی آثار و نتایج ایثار آنها، سرافرازی ملت و پیروزی ایران و استمرار و اقتدار نظام جمهوری اسلامی بود. به همین دلیل، ما ملت ایران و این نظام و هرکس که مسئولیتی در این نظام برعهده می‌گیرد، همگی موظفیم فضای کشور را برای زندگی راحت‌ و بی‌دغدغه این عزیزان و آرامش روحی شهدایشان مهیا کنیم. این کشور باید از نظر مادی و معنوی همانگونه باشد که شهدا به خاطر آن جنگیدند؛ آباد، آزاد، مرفه، لبریز از اخلاق اسلامی و کرامت انسانی. اینها الزامات ادای دین به رزمندگانی هستند که حتی دشمنی چون صدام هم آنها را «مرد جنگ» می‌دانست، الزاماتی که هنوز نتوانسته‌ایم آنها را محقق سازیم.