آل‌سعود وقتی سر سفره ناهار یا شام می‌نشینند کاری به هیچ چیز جز خوردن ندارند، به هیچ چیز فکر نمی‌کنند جز به اکل و شرب، اگر هم قرار است سر سفره دهان خودرا برای غیر از خوردن و آشامیدن باز کنند، دهانشان را باز می‌کنند برای پرسیدن از بغل دستیشان که چه غذایی را بیشتر دوست دارد... ماهی دوست دارد یا گوشت؟ و با کدام قسمت از گوشت حیوان بیش از جای دیگرش میانه خوبی دارد؟ خلاصه، معده آنها آشنایی دیرینه‌ای با اطعمه لذیذ و چرب و نرم دارد.
عربهای حجاز میل به ماکولات و مشروبات تلخ ندارند، آنها تنها طعم تلخی را که در زندگی می‌چشند، قهوه‌ای است که می‌نوشند و برای مزه‌دار کردن آن، هل به آن می‌افزایند تا طعم قهوه به مذاقشان خوش آید. آنها وقتی سر سفره غذا می‌نشینند خبر از همسایه جنوبی خود هم ندارند.
مردم یمن این روزها و درحالی که مدعیان خدمت به حرمین شریفین مشغول شکم چرانی هستند، از فرط بی‌غذایی به سراغ برگ درختان و تیغ‌های بیابان می‌روند و به‌رغم طعم تلخ آنها، از آن بعنوان غذا استفاده می‌کنند. آنها گاهی هر 48 ساعت یک وعده غذا می‌خورند و به‌رغم طعم تلخ برگ درختان، از آن بعنوان غذا استفاده می‌کنند تا سد جوع کنند.
آنچه امروز ما در یمن شاهد آن هستیم ثمره 3 سال جنگ نابرابر و محاصره ظالمانه و ناجوانمردانه خادمان حرمین شریفین است که در حق ملت مظلوم و ستمدیده یمن روا داشته‌اند و همه آنچه بر سر این مردم بی‌پناه آمده در برابر چشمان مدعیان دموکراسی و حقوق بشر رخ داده است. در این 3 سال، جنگ یمن ارمغانی جز مرگ، بیماری، فقر و گرسنگی برای مردم مظلوم این کشور نداشت چراکه غاصبان حرمین شریفین و سردمداران کاخ سفید با واژه‌هائی چون رحمت، وجدان و انسانیت بیگانه‌اند.
باید خون گریست وقتی هیچ قلمی قادر به وصف زندگی فلاکت بار مردم یمن نیست و نهادهای حقوق بشری تنها به فریاد‌های شعارگونه خود بسنده می‌کنند و مسببان انواع فجایع بشری در یمن همچنان به کشتار و محاصره مردم این کشور ادامه می‌دهند.
به راستی منظور نهادهای حقوق بشری از واژه «بشر» در شرایطی که مردم یمن در شرایط اسفناکی به سر می‌برند، کدام بشر است؟ بشری که مردم یمن جزئی از آن است یا بشری که خداوند هنوز دست به آفریدن آن نزده است؟ یقیناً منظور آنها مردم یمن نیست چراکه مردم یمن، ملت فراموش شده روزگار ما هستند.
این روزها کشورهای جهان در شورای امنیت جلسه در پی جلسه دیگر برگزار می‌کنند و با هم در خصوص مسائل یکدیگر صحبت می‌کنند، و تلاش می‌کنند راهی بیابند تا از آن طریق با هم مذاکره کنند و اختلافات را کنار بگذارند و به یکدیگر کمک کنند تا امنیت را برای خود تضمین کنند.
به راستی چرا شورای امنیت در شرایط اسفباری که مردم یمن این روزها با آن دست و پنجه نرم می‌کند تمام تلاش خودرا برای امنیت کشوری چون اسرائیل می‌گمارد و با مظلوم جلوه دادن این رژیم آدمکش، افکار عمومی را به بیراهه می‌کشاند؟
این کشورها صحبت از امنیت کدام کشور می‌کنند و به دنبال پیاده کردن کدام صلح میان کدام کشورها هستند؟ چرا این کشورها تا کنون برای جلوگیری از نسل کشی مردم یمن با یکدیگر همصدا نشدند؟ چرا جلوی ریخته شدن خون زنان و کودکان گرسنه و رنجوری را که آنها مدعی دفاع از حقوقشان هستند، نمی‌گیرند؟
به راستی که نهادهای حقوق بشری دروغی بیش نیستند چراکه در این سالها با نادیده گرفتن مردم بی‌پناه یمن ثابت کردند که اساس و ماهیت این نهادها دروغ است و اشک آنها در جایی ریخته می‌شود که اربابان جنگ از آنها می‌خواهند و نه کسی دیگر.آنها نه در گفتار که در عمل، به کودکان یمن می‌گویند: « شما جایی در جلسات و تصمیمات ما ندارید، اصلا بشر مورد نظر ما شما نیستید».