جهت اول انکه ببینیم چرا اساسا به این حضور اشکال وارد شده بود. واقعیت آن است که اصل و اساس اشکال در «نمایندگی یک فرد غیر مسلمان در شورای شهر»، غیر صحیح بود. استناد برخی از اعضای شورای نگهبان به قاعده «نفی سبیل» در این مورد نه تنها مصداق نداشت، بلکه با مواردی مثل حضور اقلیت های دینی در مجلس نقض می شد. ای کاش یک بار این بحث به صورت مناظره در صدا و سیما مورد بررسی قرار می گرفت تا ابعاد فقهی آن معلوم شود. 

جهت دوم استناد اعضای شورای نگهبان به سخنان امام خمینی بود، در حالی که این استناد نیز از پایه مردود و غلط است. سخن امام نه در مقام تقنین و حکم، بلکه در مقام سفارش به مرد بود و موضوع آن هم کمونیست ها بودند. 

دوستان می توانند در این مورد به بیانیه خوب دکتر حمید انصاری مراجعه کنند. (اینجا)

جهت سوم اصرار بی جهت برخی از بزرگان و بعضی از رسانه ها، بر خروج عضو شورای یزد از این مسند است که برای من اصلاً قابل درک نیست. چرا دوستان اصول گرا وقتی می دانند این تصمیم غلط و غیر قابل اجراست، خود پیشگام حل آن نمی شوند تا هزینه ی این امر بر گردن نظام بار نشود؟ راستی چه مقدار هزینه باید داد تا یک کار ساده حل شود؟ اساساً چرا موافقت و مخالفت های ما قبیله ای است؟ این اشکال البته فقط متوجه جریان راست نیست و همه ی سیاسیون کشور را شامل می شود. 

و جهت آخر توانمندی نظام برای عبور از چنین مشکلاتی است. امروز یکی از اصحاب رسانه نوشته بود: «معماری امام راحل در طراحی ساختار و مدل نظام بومی و فراروایت از غرب به صورتی که قدرت و ظرفیت بن بست شکنی دارد ، موجب افتخار حامیان اسلام سیاسی است».

واقعیت آن است که این سخن کاملا صحیح و ستودنی است اما باید ما هم توجه داشته باشیم که در شهر «اسلام سیاسی»، بی جهت «کوچه های بن بست» نسازیم که تازه بخواهیم به بن بست شکنی روی آوریم. 

هزار کار نکرده و راه نرفته داریم، چرا خود را مشغول امور ساده می کنیم. داستان سپنتا تنها یک نمونه است. 

دوستانی که دستی بر آتش سیاست دارند، یک بار با خود خلوت کنند که این ماجرا از کدامین نزاع برخاست و چه میزان هزینه غیر ضروری بر ما بار کرد. مگر سپنتا در دوره ی قبل هم عضو شورای شهر یزد نبود؟ چرا این بار ...