آنگ سان سوچی به عنوان برنده جایزه صلح نوبل، با بی شرمیِ تمام نظاره گر یک پاکسازی قومی و نسل کشی فاجعه بار است.
جماران، نیویورک تایمز در سرمقاله خود نوشت: طی سه هفته اخیر میانمار با اکثریت بودایی به شکلی نظامند، غیرنظامیان متعلق به اقلیت مسلمانان روهینگیا را قتل عام کردند و 270 هزار نفر را مجبور به متواری شدن به بنگلادش کردند و نظامیان میانمار حتی در هنگام عبور روهینگیایی ها از مرز هم به آنها شلیک می کنند.
«نور سِیمون» زنی که پسرش را در آغوش گرفته بود، به نیویورک تایمز گفت: «بودایی ها با گلوله های تفنگ در حال کشتن ما هستند. آنها خانه‌ها را سوزاندند و تلاش کردند به سمت ما شلیک کنند. آنها با گلوله، شوهرم را کشتند.»
«آنگ سان سوچی» زن بیوه ای که با دیکتاتورهای میانمار مخالفت کرد و در مجموع 15 سال در حبس خانگی بود و کارزار مبارزه برای دموکراسی را رهبری کرد، قهرمانی طی دوره معاصر بود. اما امروز او عملا به عنوان رهبر میانمار، در قبال این پاکسازی قومی و نژادی اصلی ترین شرمسار است چرا که این کشور روهینگیایی های تیره پوست را سرکوب و آنها را به عنوان تروریست و مهاجران غیرقانونی محکوم می کند.
و «پاکسازی قومی و نژادی» ممکن است دست کم گرفتن ماجرا باشد. حتی قبل از موج اخیر ترور و وحشت، بررسی دانشگاه «ییل» آمریکا نشان داده بود که وحشی گری علیه روهینگیا را می توان نسل کشی دانست.
شرم بر تو باد آنگ سان سوچی. ما تو و مبارزه تو را برای آزادی ارج می نهادیم و حالا تو از آن آزادی برای چشم پوشی از سلاخی شدن مردمت استفاده می کنی؟
«متیو اسمیت» مدیر اجرایی گروه حقوق بشری موسوم به«فورتیفای رایتس» بعد از انجام مصاحبه های مختلف با پناهجویان در مرز بنگلادش به من گفت: «آنها کودکان را می کشند. اینجا دست کم درباره جنایت علیه بشریت صحبت می شود.»
گزارش هایی وجود دارد که نشان می دهد سربازان میانماری، نوزادان روهینگیایی را به رودخانه انداختند تا غرق شوند و یک مادر بزرگ را هم سر بریدند.
تازه ترین سلاخی ها زمانی آغاز شد که در روز 25 اوت شبه نظامیان روهینگیا به ایستگاه های پلیس و یک پایگاه نظامی ارتش حمله کردند و نیروهای امنیتی میانمار با خشم به غیرنظامیان روهینگیا پاسخ دادند.
این باور وجود دارد که صدها نفر کشته شدند اما آنگ سان سوچی از این سلاخی انتقاد نکرده است و در عوض، گروه های امدادرسان بین المللی را متهم کرده است.
آنگ سان سوچی و دیگر مقامات میانمار از استفاده از کلمه «روهینگیا» امتناع می ورزدند و آنها را مهاجران غیرقانونی از بنگلادش می دانند اما این مضحک و بی معنی است.
طومارهای آنلاینی منتشر شده که در آن از سان سوچی خواسته شده جایزه نوبل خود را پس دهد. در حقیقت مکانیزمی برای این کار وجود ندارد اما امید می رود دستکم جایزه نقدی از وی استرداد شود و صرف بیوه زنان و یتیمانی شود که او بی تفاوت نظاره گر آنها است.
