«... ص‌ ـ  یک‌ مرتبة‌ دیگر در خاتمة‌ این‌ وصیتنامه‌، به‌ ملت‌ شریف‌ ایران‌ وصیت‌ می‌کنم‌ که‌ در جهان‌ حجم‌ تحمل‌ زحمتها و رنجها و فداکاریها و جان‌نثاریها و محرومیتها مناسب‌ حجم‌ بزرگی‌ مقصود و ارزشمندی‌ و علوّ رتبة‌ آن‌ است‌، آنچه‌ که‌ شما ملت‌ شریف‌ و مجاهد برای‌ آن‌ بپاخاستید و دنبال‌ می‌کنید و برای‌ آن‌ جان‌ و مال‌ نثار کرده‌ و می‌کنید، والاترین‌ و بالاترین‌ و ارزشمندترین‌ مقصدی‌ است‌ و مقصودی‌ است‌ که‌ از صدر عالم‌ در ازل‌ و از پس‌ این‌ جهان‌ تا ابد عرضه‌ شده‌ است‌ و خواهد شد؛ و آن‌ مکتب‌ الوهیت‌ به‌ معنی‌ وسیع‌ آن‌ و ایدة‌ توحید با ابعاد رفیع‌ آن‌ است‌ که‌ اساس‌ خلقت‌ و غایت‌ آن‌ در پهناور وجود و در درجات‌ و مراتب‌ غیب‌ و شهود است‌؛ و آن‌ در مکتب‌ محمدی‌ ـ صلی‌ الله علیه‌ و آله‌ و سلم‌ ـ به‌ تمام‌ معنی‌ و درجات‌ و ابعاد متجلی‌ شده‌؛ و کوشش‌ تمام‌ انبیای‌    عظام‌  ـ علیهم‌ سلام‌الله ـ و اولیای‌    معظم‌ ـ سلام‌ الله علیهم‌ ـ برای‌ تحقق‌ آن‌ بوده‌ و راهیابی‌ به‌ کمال‌ مطلق‌ و جلال‌ و جمال‌ بی‌نهایت‌ جز با آن‌ میسر نگردد. آن‌ است‌ که‌ خاکیان‌ را بر ملکوتیان‌ و برتر از آنان‌ شرافت‌ داده‌، و آنچه‌ برای‌ خاکیان‌ از سیر در آن‌ حاصل‌ می‌شود برای‌ هیچ‌ موجودی‌ در سراسر خلقت‌ در سرّ و عَلن‌ حاصل‌ نشود.

                 شما ای‌ ملت‌ مجاهد، در زیر پرچمی‌ می‌روید که‌ در سراسر جهان‌ مادی‌ و معنوی‌ در اهتزاز است‌، بیابید آن‌ را یا نیابید، شما راهی‌ را می‌روید که‌ تنها راه‌ تمام‌ انبیا ـ علیهم‌ سلام‌الله ـ و یکتا راه‌ سعادت‌ مطلق‌ است‌. در این‌ انگیزه‌ است‌ که‌ همة‌ اولیا شهادت‌ را در راه‌ آن‌ به‌ آغوش‌ می‌کشند و مرگ‌ سرخ‌ را «احلی‌ من‌ العسل‌»   می‌دانند؛ و جوانان‌ شما در جبهه‌ها جرعه‌ای‌ از آن‌ را نوشیده‌ و به‌ وجد آمده‌اند و در مادران‌ و خواهران‌ و پدران‌ و برادران‌ آنان‌ جلوه‌ نموده‌ و ما باید بحق‌ بگوییم‌  یا لیتنا کنّا معکم‌ فنفوز فوزاً عظیماً .   گوارا باد بر آنان‌ آن‌ نسیم‌ دل‌آرا و آن‌ جلوة‌ شورانگیز.