عَنْ مِسْمَعِ بْنِ عَبْدِ المَلِکِ قَالَ: قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الإِمَامِ الصَّادِقِ صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَيْه:
أَ فَمَا تَذْكُرُ مَا صُنِعَ بِهِ؟ قُلْتُ: نَعَمْ؛ قَالَ: فَتَجْزَعُ؟ قُلْتُ: إِي وَ اللَّهِ، وَ أَسْتَعْبِرُ لِذَلِكَ، حَتَّى يَرَى أَهْلِي أَثَرَ ذَلِكَ عَلَيَّ، فَأَمْتَنِعُ مِنَ الطَّعَامِ، حَتَّى يَسْتَبِينَ ذَلِكَ فِي وَجْهِي؛ قَالَ عَلَيْهِ السَّلَام:
رَحِمَ اللَّهُ دَمْعَتَكَ، أَمَا إِنَّكَ مِنَ الَّذِينَ يُعَدُّونَ مِنْ أَهْلِ الْجَزَعِ لَنَا، وَ الَّذِينَ يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا، وَ يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا، وَ يَخَافُونَ لِخَوْفِنَا وَ يَأْمَنُونَ إِذَا أَمِنَّا، أَمَا إِنَّكَ سَتَرَى عِنْدَ مَوْتِكَ حُضُورَ آبَائِي لَكَ، وَ وَصِيَّتَهُمْ مَلَكَ الْمَوْتِ بِكَ، وَ مَا يَلْقَوْنَكَ بِهِ مِنَ الْبِشَارَةِ أَفْضَلُ، وَ لَمَلَكُ الْمَوْتِ أَرَقُّ عَلَيْكَ وَ أَشَدُّ رَحْمَةً لَكَ مِنَ الْأُمِّ الشَّفِيقَةِ عَلَى وَلَدِهَا.
 مسمع بن عبد الملك گفت: حضـرت امـام صـادق صلوات الله عليه به من فرمودند:
آيا ياد مى ‏كنى مصائب امام حسین علیه السّلام را؟ عرض كردم: بلى؛ حضرت فرمودند: آيا به جزع و فزع مى ‏آئى؟ (بیتابی و بیقراری) عرض كردم: بلى، به خدا قسم و به خاطر ياد كردن مصائب آن بزرگوار چنان غمگين و حزين مى ‏شوم كه اهل و عيالم اثر آن را در من مشاهده مى ‏كنند، و چنان حالم دگرگون مى‏ شود كه از خوردن طعام و غذا امتناع نموده، و به وضوح علائم حزن و اندوه در صورتم نمايان مى‏ گردد؛ حضرت فرمودند:
خدا رحمت كند اشک ‏هاى تو را، (يعنى خدا به واسطه اين اشک ‏ها تو را رحمت نمايد)، بدان قطعاً تو از كسانى محسوب مى‏ شوى كه به خاطر ما جزع نموده، و به واسطه سرور و فرح ما مسرور گشته، و به خاطر حزن ما محزون گرديده، و به جهت خوف ما خائف بوده، و هنگام در امان بودن ما در امان هستند، توجه داشته باش حتماً و عنقريب هنگام مرگ اجدادم را بالاى سرت خواهى ديد، كه به ملك الموت سفارش تو را خواهند نمود و بشارتى كه به تو خواهند داد برتر و بالاتر از هر چيزى است، و خواهى ديد كه ملك الموت از مادر مهربان به فرزندش به تو مهربان ‏تر و رحيم ‏تر خواهد بود.
(کتاب شریف کامل الزیارات: باب سی و دوم، حديث ششم)