حکمت شماره 68:
وَ قَالَ [عليه السلام] الْعَفَافُ زِينَةُ الْفَقْرِ وَ الشُّكْرُ زِينَةُ الْغِنَى .
عفّت ورزيدن زينت فقر ، و شكر گزارى زينت بى نيازى است.
شرح و تفسیر:
 فقير در معرض آفات مختلفى قرار دارد: اظهار حاجت توأم با ذلت، دست بردن به سوى اموال حرام، ناسپاسى در برابر خداوند و مانند اينها.
اما اگر خويشتن دار باشد نه دست حاجت به سوى لئيمان مى برد و نه عزت نفس خود را زير پا مى گذارد، نه آلوده حرام مى شود و نه زبان به ناشكرى مى گشايد، بنابراين عفت به معناى خويشتن دارى، زينت فقر است.
منبع : تفسیر نهج البلاغه