امام جواد (ع) در مدينه مى زيست، پس از شهادت حضرت رضا (ع)، آن حضرت از روى اجبار، دو بار از مدينه به سوى بغداد آمد، يكبار مأمون (هفتمين خليفه عباسی) او را به بغداد طلبيد، و دخترش ام الفضل را همسر او گردانيد، بار دوم، معتصم (هشتمين خليفه عباسی) برادر مأمون آن حضرت را به بغداد طلبيد و در همين سفر، آن حضرت را توسط همسرش ‍ ام الفضل مسموم نمود.
اسماعيل بن مهران مى گويد: بار اول هنگامى كه امام جواد (ع) از مدينه به سوى بغداد رهسپار شد، به حضورش رفتم و عرض كردم: فدايت گردم من در مورد اين مسافرت تو، احساس خطر مى كنم، مقام امامت بعد از تو، از آن كيست؟
آن بزرگوار با لبى خندان متوجه من شد و گفت: آن غيبتى كه تو گمان مى كنى، امسال انجام نمى شود، نگران نباش.
هنگامى كه آن حضرت بار دوم (در سال 220 ه – ق) از مدينه به سوى معتصم در بغداد روانه شد، به حضورش شتافتم و عرض كردم: شما از مدينه بيرون مى رويد، مقام امامت بعد از شما از آن كيست؟
امام جواد (ع) گريه سختى كرد به طورى كه ريشش خيس شد و در اين حال به من رو كرد و فرمود: عند هذا يخاف على، الامر من بعدى الى ابنى على (ع) (در اين سفر در مورد من نگرانى هست، مقام امامت بعد از من، از آنِ پسرم، علی (امام هادى عليه السلام) مى باشد.
منبع:
اصول کافی - باب الاشارة و النص على ابى الحسن الثالث (ع)، حديث 1، ص 323، ج 1.