«انتخاب»: روز ۲۶ فروردین ۱۴۰۰ محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در گفتگو با خبرگزاری مهر گفت: «کشور به طور گسترده یک آلودگی امنیتی پیدا کرده است و نمونه آن این است که کمتر از یک سال، سه رویداد امنیتی اتفاق افتاده است؛ دو انفجار و یک ترور.» وی ادعا کرد: «قبل از این، از اسناد به کلی سری هسته‌ای ما سرقت شده است و قبل از آن چند ریز پرنده مشکوک آمدند و کار‌هایی انجام دادند.»

این اظهارات محسن رضایی در پاسخ به پرسشی پیرامون حادثه نطنز در روز ۲۲ فروردین ماه بیان شده است، اما از آن فراتر رفته و ادعا‌هایی را مطرح می‌کند که می‌تواند وضعیت کشور در مجامع جهانی را با تنگنا مواجه کند.

حادثه نطنز در روز ۲۲ فروردین ماه که مسئولان کشور آن را خرابکاری و تروریسم هسته ای توصیف کرده اند، احتمالا از سوی اسرائیل انجام شده؛ هدف از آن نیز بر هم زدن مذاکرات هسته‌ای در وین برای احیای برای برجام و رفع تحریم‌های ایران است. این حادثه شماری از سانتریفیوژ‌های قدیمی‌تر نطنز را از کار انداخت که به گفته مسئولان سازمان انرژی اتمی در کمترین زمان با سانتریفیوژ‌های نسل جدید جایگزین خواهند شد.

با این حال، ادعاهای عجیبی که محسن رضایی به آن اشاره کرده بسیار فراتر از این حادثه است. برای نمونه او از «سرقت اسناد به کلی سری هسته‌ای» کشور سخن می گوید. ادعایی که به گفته رضایی مربوط به قبل از تیرماه سال گذشته است. زیرا او گفته اتفاق مذکور پیش از سه رویداد امنیتی یک سال اخیر شامل دو انفجار و یک ترور رخ داده است. با این حال، معلوم نیست زمان دقیق این سرقت ادعایی مشخص نیست. در سال های گذشته برخی منابع غربی و مقام های اسرائیلی ادعاهایی در خصوص سرقت اسناد هسته ای کشور از سوی اسرائیل عنوان کرده بودند. برای نمونه، سه سال پیش در اردیبهشت ماه سال ۹۷ بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل،ادعا کرده بود که تل آویو اسنادی هسته ای را از مرکزی در تهران به سرقت برده و  این اسناد شامل «۵۵ هزار صفحه و ۵۵ هزار فایل دیجیتال در قالب ۱۸۳ سی‌دی» درباره برنامه و فعالیت‌های هسته‌ای ایران است.

در آن زمان ایران، ادعای نتانیاهو را به طور کامل تکذیب کرد. عباس عراقچی معاون وزارت خارجه هم گفته بود: «این اقدام یک بار دیگر با نقاشی کارتونی در سازمان ملل نشان داده شد که موجب مضحکه نتانیاهو شد و او یک بار دیگر این اقدام را تکرار کرده و مدعی است ۵۵ هزار سند در انباری در شورآباد تهران به دست آورده است و مدارکی که اثبات می‌کند ایران برنامه پنهانی هسته‌ای داشته است؛ اما نفس این ادعا خنده‌دار است؛ چگونه است که ایران چنین اسناد مهمی را در یک انبار متروکه صنعتی نگهداری می‌کند.»

با وجود تکذیبیه رسمی ایران، اکنون اظهارات عجیب محسن رضایی از سوی رسانه های غربی به همان ادعاهای تکذیب شده، نسبت داده می شود. برای مثال ایران اینترنشنال در نسخه ی انگلیسی خود دقیقا دست به اقدام مشابهی زده و اظهارات رضایی را در تایید ادعاهای نتانیاهو توصیف کرده است. نیازی به گفتن نیست که چنین اظهاراتی آن هم از زبان کسی که روی صندلی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام نشسته، می تواند چه تبعاتی برای ایران داشته باشد.

با این حال به نظر می رسد تبعات این گونه اظهارات برای برخی افراد مطرح نیست؛ آنها صرفا به دنبال طرح خود به هر طریق ممکن هستند؛ زیرا تا انتخابات ریاست جمهوری و .. فرصت زیادی باقی نمانده و اکنون بهترین زمان برای دیده شدن است! حال اگر این دیده شدن به بهای از دست رفتن امنیت کشور هم باشد، در نظر آنها اهمیتی ندارد!

برای اثبات این موضوع کافی است به اظهارنظرهای این روزهای برخی نمایندگان مچلس در شبکه های اجتماعی دقت کنیم که برخی جزییات صنعت هسته ای کشور را به راحتی افشا می کنند. برای نمونه، فریدون عباسی و علیرضا زاکانی نیز برخی جزئیات غیر ضرور حادثه نطنز را روی آنتن زنده اظهار کردند. 

مضاف بر این، اخیرا یکی اعضای کمیسیون امنیت ملی با حضور در یکی از شبکه های اجتماعی، به بیان جزئیات تاسیسات نطنز و برخی زوایای آن پرداخت که به زبان آوردن آن به لحاظ سری و محرمانگی این مسائل، مایه تعجب است.

در ادعای محسن رضایی، از  پرواز «چند ریز پرنده مشکوک» نیز سخن به میان آمده که باز هم صحت آن مشخص نیست. در شهریور ماه سال ۱۳۹۳ ایران یک پهپاد اسرائیلی را در نزدیکی مرکز هسته‌ای نطنز سرنگون کرد. پس از آن نیز هیچ گزارش رسمی درمورد پرواز پهپادهای مشکوک وجود نداشته و مشخص نیست محسن رضایی به چه موضوعی استناد کرده و علت این ابهام آفرینی جدید او چیست.

آنچه در این میان به وضوح دیده می شود، نه پرواز ریزپرنده های مشکوک، بلکه مسابقه ای است که برخی سیاسیون برای لو دادن اطلاعات هسته ای کشور گذاشته اند تا بلکه از این کلاه، نمدی برای خود و یا جناح خود در انتخابات پیش رو ببافند. اینکه برخی نمایندگان مجلس در راستای اختیارات نطارتی خود به مراکزی مانند تاسیسات نطنز یا فردو و یا اراک می روند و عکس یادگاری می گیرند و جزییات اقدامات هسته ای را از نزدیک می بینند، نباید به لو دادن اطلاعات محرمانه توسط آنها بینجامد.

مگر همین نمایندگان و شخصیت های سیاسی، بازرسان آژانس و بسیاری از دوتابعیتی ها و نیز مقام های دیپلماتیک غربی در ایران را جاسوس آمریکا و غرب نمی دانستند؟ مگر همین افراد هر بار گلایه نمی کردند که آژانس اطلاعات خود را مستقیما به آمریکا می دهد؟ مگر همین ها نمی گفتند گزارش های آژانس از سوی سازمان های جاسوسی و امنیتی آمریکا نوشته می شود؟ قصدی برای تایید این دیدگاه خاص و عجیب وجود ندارد اما سوال این است که با چنین دیدگاهی، چرا خودشان براحتی آب خوردن، اطلاعات حساس مراکز هسته ای را در ملا عام فریاد می زنند و حتی ادعاهای غیر صحیح و دردسرساز برای کشور به زبان می آورند؟