ازمجموع آیات و روایات و نیز مجموعه زحمات کارشناسانِ مقوله خانواده، به این نتیجه میرسیم؛ زندگی صحیح و استواری که دارای بهترین برکات ماندگار می شود، دارای چهار پایه اساسی است:
اولی آن؛
«محبت» است؛ محبتی که از زبان شروع می شود و به تفکر و نیت می رسد و بعد به رفتار می انجامد.
قرآن امر فرمود: "عاشروهن بالمعروف" یعنی در برابر همسر خود نهایت زیبایی رفتاری را داشته باشید.
در باب محبت در زبان؛ اشتباه نکنیم که فقط به گفتن: "دوستت دارم "باشد، بله متوجه ام که امام صادق(ع) فرمود: این گفته همسر در برابر همسرش فراموش نمی شود، ولی این تازه اول راه است.
محبت در زبان؛ بازگشتش به نوع "ادبیاتی" گفتاریی است که همسری برای همسرش بکار می برد.
متاسفانه ما در این نقطه، درخانواده ها کمبود وآسیب جدی می بینیم!
اوج مطلب درباره محبت در اینجاست که یک همسر بامحبت، دارای عجائبی از اخلاق باشد، مانند: وفاداری، پاکیزگی، کم توقعی، گذشت، فراموشی اشتباه همسرخود، متانت و وقار.
درمقابلش؛ توقعات بی جا، به روآوردن اشتباه، تندی و بی صبری و... همه از نشانه های فقدان محبت در اساس زندگی است!
دومی آن؛
«زندگی» است. زندگی همان «ارتباط» صحیح است. ارتباط از مسائل خصوصی بین زن و شوهر شروع می شود تا ارتباط بین اعضای خانواده و اقوام و نیز دوستان. زندگی؛ گذراندن زمان است دربهترین شرائط نسبی باتوجه به همه ضرورتها و نیازها در ارتباط با خانواده و حاشیه های خانواده و پاسخ گفتاری و رفتاری به همه آن ضرورتها.
قرآن به این مهم با یک جمله عمیق به گونه ای اشارت فرمود که همه مسائل زناشویی و خانوادگی و ارتباطات فامیلی را شامل می شود: "ایتاء ذاالقربی" (نحل/۹۰) که پاسخ مناسب و متناسب به همه ی نیازهای خانواده و فامیل و دوستان است.
آیا از این نوع ارتباطی که امروزه، بین زن وشوهرها باهم درابعاد مختلف تا ارتباط والدین بافرزندان و بالعکس، وجود دارد، می توان بر آن اسم "زندگی" گذاشت؟
از ارتباطات خانوادگی، در دین ما به «صله رحم» تعبیر شده و باید اعتراف نماییم که، در وضعیت قرمز بسر می بریم!
یادمان رفته که قرآن(رعد۲۱) از آن به؛ "اَمَرَالله به ان یُوصَل" امر به ارتباط می شود، نام برده است!!
نشانه مدعا؛ به کدام عروسی و یا میهمانی خانوادگی نظر می فرمایید که همگی، دعوت شده و جمع باشند؟! و یا اگر جملگی جمع اند، کسی به کسی نگاه چپ و نفرین ندارد؟! آیا این اسمش "زندگی" است؟!
یک روی دیگر سکه زندگی، ارتباط نداشتن است. ارتباط نداشتن با کسی که پایه های زندگی را سُست و بعد منفجر می کند.
همان خدایی که امر به "ارتباط" فرمود، هم او؛ نهی از بخشی از ارتباطات غیرعُقلائی و غیرانسانی فرمود.
امروزه با وجود فضای وسیع مجازی و ارسال عکس و فیلم، و لایک و پست گذاریِ در تلگرام و اینستاگرام و... که با وفاداری به همسر منافات دارد، ریشه خیلی از زندگی ها را ازبیخ کَنده!
چراکه ارتباطات نامشروع و لذتهای غیر انسانی که خود را در پارتی ها و ... نشان می دهد، درست ازهمین نقطه آغاز می شود.
جوانان عزیزم؛ دراین نقطه، ما آسیب جدی خورده ایم، تو را به خدا آنانکه گرفتارند یا در مسیر گرفتار شدن به این بمب هسته ای زندگی، شده اند، با یک اراده انسانی دست از همه اراده های شیطانی وحیوانی بکشند. بخدا قسم شدنی است.
سومی آن؛
«اشتغال و معاش» است. اشتغال چنان مهم است که نه تنها اداره اقتصادی زندگی به آن بستگی دارد که"معاش"است، بلکه نبودش باعث از دست رفتن ایمان و معنویت و آخرت انسان می شود؛"من لامعاش له لا معاد له".
وجنبه دیگرش؛ ارتباط مستقیمی است که روی ادامه زندگی دارد.
نکاتی ازقبیل: راحت طلبی، چشم روی هم چشمی، ورود حرام به سفره و نظایر آن، بمب انفجاری برای ویرانی بنیان خانواده است!
پس جوان عزیزم؛ شغل وامور متکی به آن، در اساس خانواده موثراست و تاحصول اعتماد نسبتا مثبت، نباید بدنبال ازدواج حرکت کرد. چهارمی آن؛
«حفظ پرده معنویت» است. دو مطلب: یکم؛ ما غرق در نعمت هایی هستیم که برای ما گسیل داشته اند، نعمتهای ظاهری مثل بدن سالم، زیبایی، منافع مادی، و نیز نعمت های باطنی مثل درک و اندیشه، آبرو، توانایی و...، درسته؟ آیا نباید یک لحظه اربابِ بذل و بخشش این همه نعمت، در زندگی ما دیده شود؟!
دوم؛ همه مکاتب دنیایِ ما با هر گرایش مادی و یا الهی، دنیا را پر از مشکلات و سختی ها تعریف کرده اند.
در قرآن یگانه مهندس و معمار دنیا، می فرماید : "آدمی باید در متنِ مشکلات نفَس بکشد"(دهر/۵)
از وجود یک تابلو زیبای یک آیه از قرآن تا نماز، نشانه حفظ پرده معنویت و برقراری راه نجات درسختی هاست.
نماز زیباترین واژه ارتباطِ باعالم غیب و مدد از آن ناحیه مقدسه است که وجودش درخانه، موردسفارش همه انبیاء به خانواده خود بوده (سوره های انبیاء، طه، ابراهیم، مریم...).
البته قرآن و دعا و توسل به آبرومندان عالَم غیب مانندحضرات معصومین راه میان بُر در تمام سختی ها و باز شدنِ همه بن بست هاست، که فرمود: "من یتق الله یجعل له مخرجا"(طلاق/۳).