جی پلاس، هفدهم ماه ربیع الاول سال عام الفیل مطابق با سال 570 میلادی بود که حضرت رسول اکرم(ص) از پدر بزرگوارشان عبدالله و مادر پاکدامنشان آمنه بنت وهب و در سرزمین حجاز به دنیا آمدند. این قول مطابق با روایات شیعه است و اهل تسنن ولادت حضرت را دوازدهم این ماه می دانند.

نام آن حضرت در کتب پیامبران الهی پیش از خود آمده بود و در تورات و برخی از این کتابها، از ایشان به نام احمد اسم آورده اند و مادر نیز پیش از آنکه پدربزرگشان یعنی عبدالمطلب، حضرت را محمد بخوانند به او احمد می گفت.

کنیه ایشان ابوالقاسم و ابوابراهیم بوده و القابی همچون رسول اللّه، نبى اللّه، مصطفى، محمود، امین، امّى، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذیر، بشیر، مبین، کریم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذکّر، یس، طه‌ و... برای ایشان ذکر شده است. 
 
حضرت محمد بن عبدالله (ص) که از داشتن نعمت پدر محروم بود و بنا به روایتی دوماه و بنا به روایت دیگری هفت ماه پیش از به دنیا آمدنش پدر را از دست داده بود، باز هم بنا به روایتی در دو سالگی و بنا بر روایت دیگری در شش سالگی به هنگام بازگشت از سفر، مادر خود را نیز از دست داد و مادر را در همان محل فوت که ابواء نام داشت و مکانی میان مدینه و مکه بود به خاک سپردند.

کفالت حضرت را از همان ابتدا، عبدالمطلب جد بزرگوار ایشان بر عهده داشت و بعد از درگذشت او عمویش ابوطالب. عبدالمطلب ابتدا از بانویی به نام ثوبیه خواست تا حضرت را شیر دهد و بعد از مدتی او را به حلیمه سپرد و حلیمه گرچه دایه ایشان بود اما حدود پنج سال مانند مادر از او مراقبت کرد.

پیامبر اکرم(ص) به علت امانتداری و درستکاری و نیز استواری پایه های اخلاقی فردی و اجتماعی ایشان در میان مردم به محمد امین شهرت داشت. 

حضرت 25 ساله بودند که با بانویی به نام خدیجه بنت خویلد که در ردیف مریم و آسیه بودند، ازدواج کردند. حضرت خدیجه (س) که از زنان ثروتمند به حساب می آمدند همه اموال خود را در اختیار پیامبر (ص) قرار دادند و ایشان هم بعد از بعثت همه را در راه ترویج اسلام مصرف کردند.

حضرت خدیجه(س) پایگاه محکمی برای حضرت بود و نه تنها با اموالش که با همه هستی اش به یاری پیامبر شتافته بود و به سبب منزلتی که در اسلام به دست آورده بود مورد عنایت ویژه پروردگار بود تا جایی که جبرئیل (ع) بر حضرت نازل شده و گفت: اى محمد! سلام خدا را به همسرت خدیجه برسان. پیامبر اکرم(ص) به همسرش فرمود: اى خدیجه! جبرئیل امین از جانب خداوند متعال به تو سلام مى‌رساند. خدیجه گفت: «اللّه السّلام و منه السّلام و على جبرئیل السّلام». 

آن حضرت در سال دهم بعثت و در شرایطی که مسلمانان بسیار سخت زندگی می کردند، رحلت کرده و رسول اکرم(ص) تکیه گاه مطمئنی را از دست دادند. بعد از رحلتش، حضرت همواره از او به نیکی یاد می کردند.

بیست و هفتم رجب سال چهلم عام الفیل بود و مصادف با چهل سالگی پیامبر(ص)، ایشان در غار حرا مشغول عبادت بودند که جبرئیل امین بر ایشان نازل شد و از او خواست که بخواند، رسول الله (ص) فرمودند که خواندن نمی دانم برای بار دوم خواست که بخواند و باز هم گفتند که نمی دانم و برای بار سوم بود که نتوانست لوحی را که در دست جبرئیل بود بخواند آنگاه حضرت(ص) از کوه پایین آمده و به سوی خانه رفتندو آنچه که اتفاق افتاده بود را برای همسرشان بازگو کردند و او نیز به دلگرمی دادن به حضرت پرداخت و آنگاه به خانه ورقه بن نوفل (عموزاده اش) که از دانایان روزگار بود، رفت و سرگذشت پیامبر(ص) را برای او گفت و این پاسخ را شنید که این ماجرا آغاز پیامبری اوست و خدیجه با دلخوشی به خانه بازگشت.

ایام رسالت حضرت (ص) 13 سال در مکه و 10 سال نیز پس از هجرت در مدینه گذشت.

حضرت رسول (ص) دارای سه پسر به نام های قاسم، ابراهیم و عبدالله بود که هر سه آنها در کودکی از دنیا رفتند. مادر عبدالله و قاسم، حضرت خدیجه(س) و مادر ابراهیم، ماریه قبطیه بود؛ همچنین آن حضرت چهار دختر به نام های زینب، رقیه، ام کلثوم و فاطمه(س) داشت که مادر همگی آنها حضرت خدیجه (س) بود و همه دخترانشان بجز حضرت صدیقه طاهره(س) پیش از رحلت حضرت(ص) از دنیا رفتند.

با اینکه حضرت بسیار اهل محبت کردن به خانواده بودند اما جایگاه حضرت خدیجه (س) در میان همسران و جایگاه حضرت زهرا(س) در میان فرزندان، متفاوت و ویژه بود.
 
در طول سال های بعثت حضرت(ص)، یاران بسیاری ایشان را حمایت می کردند که تعداد آنان به هزاران نفر می رسد، برخی از معروف ترین آنها عبارتند از: حضرت على بن ابى‌طالب(ع)، ابوطالب بن عبد المطلب (عموی پیامبر)، حمزة بن عبدالمطلب (عموی پیامبر)، جعفربن ابى‌طالب، عباس بن عبدالمطلب، عبداللّه بن عباس، سلمان فارسی، ابوذر غفاری، معاذ بن جبل، فضل بن عباس، بلال حبشی، مقداد بن اسود، مصعب بن عمیر (او به اشرافزاده قهرمان شهرت داشت)، سعد بن ابی وقاص، زبیر بن عوام، عمار بن یاسر، سعد بن معاذ، جابر بن عبدالله انصاری، ابوعبیده جراح و بسیاری دیگر که نامشان در این مقال نمی گنجد و بعضی از آنان پس از رحلت آن بزرگوار و سال های بعد دچار انحراف شده و از هدف اولیه خود منحرف و مقابل ائمه معصومین (ع) ایستادند.

آن حضرت در بیست و هشتم ماه صفر سال یازدهم هجرت بر اثر زهری که زنی یهودی به هنگام جنگ خیبر به آن حضرت خورانده بود، از دنیا رحلت کردند و پیکر مطهرشان را در همان خانه ای که وفات کرده بودند، به خاک سپرده که اکنون مسجد النبی و روضه پیامبر(ص)، همان مکان است.