جماران: ​1. در این که آقای ظریف در مورد سیاست خارجی با رهبری اختلاف نظر و سلیقه دارد، شکی نیست؛ چنانکه او خود صادقانه در مصاحبه اش می گوید:  «در مواردی بر خلاف نظر شخصی خود، سعی می کردم  سیاست های ابلاغی را اعمال کنم.» روشن است که صِرف داشتن اختلاف نظر و  سلیقه را  نمی توان مساوی با عناد، ضدیت با ولایت فقیه و رهبری تلقی کرد.

رهبر معظم انقلاب نیز بارها به این موضوع اشاره داشته و در موردی فرموده اند: «در زمان امام (رضوان الله علیه)  ما می دیدیم که ایشان مطلبی را می فرمودند، اما در مجلس  همه به آن رای نمی دادند. نمی شود گفت اینها ضد ولایت  فقیه اند... رمی به ضدیت با ولایت فقیه چیز آسانی نیست  که ما تا اندک چیزی از کسی دیدیم، فورا این مُهر را به پیشانی او بزنیم،  ضدیت با ولایت فقیه شواهد و ضوابطی دارد.» (12 /4 / 1370)

پس می توان گفت  موضع گیری رهبری در قبال مصاحبه آقای ظریف، بیشتر نقد تفکرات او بود تا نفی شخص وی. این که بعضی با شعار «ملاک حال فعلی افراد است » در صدد تخریب یا حذف ظریف هستند، چه اهدافی دارند؟

2.  وقتی اصل اختلافِ نظر میان مسئولین را پذیرفتیم، این را هم همه می دانیم که  هنگام بروز اختلافات، همواره فصل الخطاب، نظر و موضع رهبری بوده است؛  به طوری که  دیدیم آقای ظریف طی بیانیه ای  به این اصل تاکید  و اعلام تبعیت نمودند؛  جالب اینکه خود رهبری نیز در زمان ریاست جمهوری شان، با مرحوم امام گاهی زاویه داشته اند؛ مثلا در مورد : «سلمان رشدی»، «محدوده و گستره ولایت فقیه» و«تعیین نخست وزیر» البته با تذکر امام در عمل از ایشان پیروی می کردند. 

پس جا دارد سایر گروه ها و جناح های مخالف و موافق نیز این اصل اجتناب ناپذیر را درک کنند و از برخورد های تند و تیز بپرهیزند. 

3 .  این را هم می دانیم که بعضی از نمایندگان در مجلس و جاهای دیگر، خودشان را برای استیضاح، محاکمه و حتی اعدام ظریف آماده کرده بودند و همین انتظار را هم  از رهبری داشتند، اما معظم له با موضع منصفانه و برای آنان غیر منتظره! آب سردی بر این فضای داغ! ریختند؛ رهبری در بیانات خود هرگز آقای ظریف را به دروغ  و جعلِ مطلب متهم نکردند،  بلکه فقط متذکر شدند: حرف هایی زده شده و موجب خوشحالی و سوء استفاده دشمنان قرار گرفته است و نباید مسئولین جوری حرف بزنند که دشمن شادکن باشد! ایشان  با تذکر مشفقانه و پدرانه در واقع آقای ظریف را مورد لطف و محبت قرار دادند، چون در فرهنگ ما نقد افکار، نوعی تکریم است.

شما می بینید که آقای احمدی نژاد اخیراً به سیم آخر زده و حتی علیه نظام، رهبری و تحریک مردم علیه مسئولین حرف می زند ولی کسی اندک توجهی به وی و موضع گیری هایش ندارد!

4.  از این نمونه حرکت های تند و نامتعارف را متاسفانه در زمان حیات حضرت امام نیز شاهد بودیم.  وقتی ایشان از اسلام آمریکایی سخن می گفتند و خطاب به مخالفان دولت می فرمودند: شما از جان این دولت چه می خواهید؟! برخی افراد افراطی، به سراغ حضرات آقایان مرحوم شیخ محمد یزدی و آذری قمی می رفتند و انواع و اقسام اهانت ها را به آن دو فرد محترم روا می داشتند! چون این دو بزرگوار، از رهبران و پیشروان 99  نفر مخالف دولت وقت در مجلس به حساب می آمدند و گاهی سخنانشان نا خواسته دشمن شاد کن بود و موجب سوء استفاده قرار می گرفت! 

تندرو های آن زمان که بعضی اصلاح طلبان بودند، خیال می کردند اگر کسی نظری بر خلاف نظر امام داشت،  باید او را از صحنه خارج کرد و از حیّز انتفاع انداخت! تاسف بارتر این که، در چند سال اخیر، همین رفتار و بلکه بسیار تندتر و شدیدتر را از بعضی اصولگرایان شاهد هستیم.

5. مشکل اصلی در این گونه موارد، سطحی نگری و ساده لوحی برخی افراد است که زبان رهبری و مسئولان را درست درک نمی کنند و «دیپلماسی» و «میدان» را به یک چشم می نگرند و این عدم تفکیک موجب سوء استفاده برخی محافل افراطی می شود.

جالب است که در تاریخ آمده است: روزی پیامبر خدا (ص) بر فراز منبر مشغول سخن بودند که فقیری وارد شد، شعری خواند و درخواست کمک کرد، حضرت به یکی از اصحاب فرمود: «اِقطع لِسانه». یعنی نیازش را برطرف کن تا آرام شود. اما او  معنای ظاهر کلام را گرفت و خواست زبان فرد نیازمند را ببُرد و برای همیشه لالش کند  و به خیال خودش دیگر در مجلس مزاحم پیامبر نشود! اما امیر مؤمنان علی (علیه السلام) به فریادش رسید و مانع از این اقدام نابخردانه شد! ( منهاج البراعه ، خویی ، ج16 ، ص 174 )

متاسفانه در جامعه کنونی ما نیز اشخاصی که تعدادشان کم هم نیست، گرفتار این نوع ظاهرنگری و عوام زدگی  هستند که باید برای حل این معضل چاره اندیشی و تدبیر شود. عجیب اینکه برخی این گونه حرکت های غیرعقلایی  و سطحی نگری و تفرقه افکنانه را «بصیرت» هم می نامند! 

یادمان باشد در این شرایط حساس ، نیاز مبرم به آرامش و اتحاد داریم.