جماران: بدون هیچ مداهنه باید از امامان جمعه اصفهان و بیرجند تشکر کرد که با اصلاح سخنان خود، سعی خویش را  در تصحیح روش برخورد با ناهنجاری های اجتماعی مبذول داشتند. در این باره چند نکته گفتنی است:

نخست اینکه همه باید بپذیریم که اگر اشتباه کردیم از آن عذر بخواهیم و آن را اصلاح کنیم. چنانکه در همین موضوع مرحوم آیت الله توسلی خاطرهای را از امام نقل می کنند: «من یادم هست که کسی به امام گفت: آقا! این چه جمله ای است که می گویند، مرد آن است که از حرفش بر نگردد؟! امام در جواب او فرمودند اتفاقاً بر عکس است. مرد آن است که از حرفش برگردد. اگر مطلبی را که بیان کرده مطلب خلافی بوده یا مطلب درستی نبوده است، اگر از حرف خود برگردد، این مرد است.»

نکته دوم هم توجه به قدرت افکار عمومی در جهت تصحیح اشتباهات کوچک و بزرگ است. یادمان باشد که هر کس خود را از انتقاد دوستانش محروم کند لاجرم گرفتار عقده گشایی دشمنانش می شود. و در این سوی داستان هم فراموش نکنیم که زبان نقد با ادبیات کینه توزی تفاوت دارد.

امام خمینی در این زمینه ضمن تأکید بر اصل انتقاد و توجه دادن به اینکه «دخالت های غیرصحیح بعضی از اشخاص که به صورت روحانی درآمده اند و اشخاص غیر روحانی که خود را بدون هیچ گونه صلاحیتی در امور کشوری وارد کرده اند » صحیح نیست، می فرمایند: «و باید نویسندگان و گویندگان ذی صلاحیت در رفع آنها با نصایح برادرانه و انتقاد سالم بکوشند، لکن نه به طور انتقامجویی و از روی عقده های درونی و چهرۀ جمهوری اسلامی را واژگونه کردن که خود گناهی بزرگ است، که اینگونه برخوردها نه تنها علاوه بر آنکه تأثیر درستی ندارد، دارای عکس العمل نیز می باشد. »[ صحیفه امام ج ۱۴ ص ۱۷۶]

و امروزه شبکه های اجتماعی می تواند بهترین آینه برای به تصویر در آوردن افکار عمومی باشد. 

من هرگز با خطرات و آسیب های این فضای مجازی ناآشنا نیستم ولی باید توجه کنیم که نفع این «آینه عیب نما» بیش از ضرر آن است. و البته همه ما باید با ترویج انتقاد از دشمنی هایی که در این فضا اعمال می شود دوری جسته و آن را نیز محکوم کنیم. 

و نکته آخر آنکه همه باید آغوش خود را برای پذیرش انتقادهای صحیح بگشاییم، چنانکه امام(س) در نامه­ ای که به رئیس جمهور وقت نوشتند، مرقوم داشتند: «البته نباید ماها گمان کنیم که هر چه مى‌ گوییم و مى‌ کنیم کسى را حق اشکال نیست. اشکال، بلکه تخطئه، یک هدیه الهى است براى رشد انسانها.» (صحیفه امام، ج‌20، ص451)