انصار الخميني (ره) :: قسمت دوم خاطرات حجت الاسلام سید حسن خمینی از بیماری امام

تاريخ انتشار: 11 خرداد 1399 ساعت 20:41:53

در فراق روح الله (سلام الله علیه)
قسمت دوم خاطرات حجت الاسلام سید حسن خمینی از بیماری امام

حجت الاسلام سید حسن خمینی در خاطرات خود از روزهای بیماری امام اینگونه نقل خاطره می کند: مادرم آن لحظه های آخر ساعت سه بعد از ظهر روز سیزدهم خرداد ماه به‌‎ ‎‌من گفتند که: دکترها می گویند: یک درصد دیگر احتمال موفقیت وجود‌‎ ‎‌دارد. من گفتم: نه، این حرفها چیست؟!‌

جی پلاس: حجت الاسلام و المسلمین سید حسن خمینی درباره دوره بیماری امام و چگونگی تشخیص آن خاطراتی را نقل کرده اند که به مناسبت فرا رسیدن ایام رحلت پیر و مرادمان خمینی کبیر منتشر می شود اما به دلیل طولانی بودن این خاطرات قسمت بندی شده اند. آنچه در ادامه می خوانید قسمت دوم این خاطرات است:

در جلسه پزشکی، آقای دکتر طباطبایی بودند، آقای دکتر عارفی بودند،‌‎ ‎‌ظاهرا آقای دکتر پورمقدس هم بودند، با چند نفر دیگر. آنچه در جلسه‌‎ ‎‌گذشت، من اطلاع ندارم اما در همین زمان پسر آقای هاشمی به من تلفن زد‌‎ ‎‌که: حسن چی شده؟ من دفترچه خاطرات بابایم را داشتم، ورق می زدم، دیدم‌ ‎‌که نوشته: امشب با حاج سید احمد آقا در مورد حال آقا صحبت کردیم.‌

من هم آن لحظه واقعا نمی دانستم جریان چیست؟! گفتم: نمی دانم، آقا‌‎ ‎‌الآن آمدند پیش اینها نشستند و حالشان هم خوب بود. این موضوع برای ما‌‎ ‎‌باز یک حالت سوءظن دیگری بود. کار آرام آرام جلو رفت. تا اینکه من‌‎ ‎‌یک بار با پدرم مطرح کردم و ایشان هم گفت که: بله، بیماری جدی است. در‌‎ ‎‌مورد عمل با مادرم صحبت می کردم و واقعا تصور ما این بود که عمل برای‌‎ ‎‌یک فرد هشتاد و پنج ساله، نود ساله خیلی سنگین است. ما خیلی تند بودیم که‌‎ ‎‌مثلاً نباید جراحی بکنند. اما بالاخره تصمیم پزشکان پخته تر و سنجیده تر بود‌‎ ‎‌و یکی از آقایان دکترها می گفت ما در جلسه پزشکی همه به این نتیجه‌‎ ‎‌رسیدیم که آقا باید عمل بشوند. یعنی هیچ نظر مخالفی نبود غیر از یک نفر و‌‎ ‎‌ایشان هم به این علت مخالف بود که می گفت: اگر این کار صورت گیرد و‌‎ ‎‌نتیجه خوب نباشد، با مردم مشکل خواهیم داشت. یعنی این مساله هم بود.‌‎ ‎‌ایشان می گفت که: چندین دکتر که بودیم، همه بلااستثنا می گفتند، باید‌‎ ‎‌حضرت امام عمل شوند، هیچ راه دیگری هم وجود ندارد. خود ایشان‌‎ ‎‌می گفتند: من موافق این عمل بودم، چون می دیدیم غیر از عمل جراحی هیچ‌‎ ‎‌راه دیگری نیست. اما عملاً می دیدم که دلم نمی آمد. یعنی عواقب کار را که‌‎ ‎‌می دیدم، احتمال اینکه ایشان از زیر عمل بیرون بیایند، خیلی ضعیف بود.‌‎ ‎‌ایشان می گفتند: ما رفتیم خدمت آقا. وارد که شدیم، آقا نشسته بودند.‌‎ ‎‌نمی توانستیم حاشیه برویم. در دو سه کلام گفتیم: آقا خلاصه باید عمل شوید.‌‎ ‎‌برخلاف آن چیزی که ما همه دکترها تصور می کردیم، آقا بلافاصله گفتند:‌‎ ‎‌«بسیار خوب، هیچ مساله ای ندارد» و بلند شدند، از در آمدند بیرون.‌