میدان از دست مردم معترض خارج شد و تخریبگران میداندار شدند. خشونت که گسترش یافت، مواجهه با آن هم به ناچار سخت و سفت شد. برخی هم در این میان فرصت را برای مانور دادن سیاسی علیه دولت مهیا دیدند و تدارک دامن زدن به جو ملتهب را کلید زدند.

چیزی نمانده بود که علاوه بر کف خیابان، از تریبون‌های رسمی هم بنزین روی شعله‌های اعتراض‌های بنزینی بریزند.
در چنین شرایطی رهبر معظم انقلاب صبح یکشنبه وارد میدان شدند و با اعلام حمایت از مصوبه سران قوا، راه را بر برخی فرصت‌طلبی‌های جناحی بستند.

در ادامه باز هم مردم بودند که در شهرهای مختلف کشور به خیابان‌ها آمدند اما این بار نه برای شعار دادن و اعلام مخالفت با مصوبه سران قوا بلکه در برائت جستن از اقدامات تخریبی که گفته می‌شود در برخی نقاط سازماندهی شده هم بود.

مردم آمده بودند تا این پیام را به رسانه‌های خارجی و بویژه رسانه‌های فارسی زبان خارج از کشور مخابره کنند که اغتشاش و آشوب خواسته مردم ایران نیست، انتقاد و اعتراضی هم اگر به بخشی از مجموعه نظام یا تصمیمی از مجموعه تصمیم‌سازی‌ها وجود دارد، به معنای زاویه داشتن با کلیت آن نیست، آنگاه که پای فرصت‌طلبی خارجی‌ها به میان آید رنگ‌ها و حزب‌ها و جناح‌ها در کنار همدیگر قرار می‌گیرند و در کل آمده بودند تا بگویند وحدت ملی گرانمایه‌تر از آن است که دستخوش برخی اقدامات کور و برخی بهره‌برداری‌های سیاسی و جناحی شود.
گزارش‌های منتشر شده از راهپیمایی‌های انجام شده در چند روز گذشته هم مؤید همین مهم بود. اگر چه در گوشه و کنار کم و بیش حاشیه‌هایی هم دیده شد، اما گویا مردم به حاشیه سازان فرصت عرض اندام ندادند. دیروز در ادامه همین تجمعات مردمی، تهرانی‌ها از مسیرهای مختلف اعلام شده برای راهپیمایی خود را به میدان انقلاب رساندند تا نمایش بزرگتری از وحدت و همبستگی ملی را در برابر بدخواهان ایران نشان دهند. در این میان اما برخی حاشیه سازان به طرق مختلف تلاش کردند این نمایش ملی را به یک حرکت غیر ملی  تقلیل دهند و میدان انقلاب تهران و اجتماع مردم در حمایت از نظام را به سمت مخالفت با بخشی از نظام یا حمایت از بخش دیگری سوق دهند.
این گونه بود که در مسیرهای راهپیمایی و در محل سخنرانی فرمانده سپاه کم نبود پلاکاردها و دستنوشته‌ها و بنرهایی که گویا برای یک میتینگ سیاسی و انتخاباتی آماده شده بود. با همه اینها دلخوری یا انتقاد بعضی شرکت‌کنندگان در راهپیمایی تهران از دولت را اگر از حساب سازماندهی‌های برنامه‌ریزی شده مرسوم جدا کنیم، بر همان منتقدان و معترضان هم حرجی نیست و فراتر از این، اعتراض و انتقاد حق آنهاست. اما نکته قابل تأمل و سؤال اساسی از تدارک دیدگان این ساز ناموافق است که آیا هیچ فرصت و تریبونی برای حمله و اعتراض به دولت نداشته و ندارند که حتماً باید یک اجتماع با هدف برجسته‌نمایی همبستگی ملی را میدان تُرکتازی‌های جناحی و انتخاباتی خود کنند؟