به گزارش جی پلاس، علامه محمدتقی جعفری در کتاب ترجمه و تفسیر نهج البلاغه درباره نیایش چنین آورده است:

نیایش عبارت است از برقرار کردن رابطه میان بی نهایت کوچک ‌‌‌(انسان) و بی نهایت بزرگ ‌‌‌(خدا) با جدی ترین حالات روانی . در این حالت همه قوا و استعدادهای عقلانی و وجدانی و آرزوها و امیدها با تحریک قوی ترین اراده بسیج شده، انسان ها را تا منطقه جاذبه ربوبی بالا می برد. در این حالت روحانی واقعیت و خواسته های شخصیت آدمی از همه سطوح و لابلای موجودیتش بیرون آمده مانند تابلویی بی اختیار زیردست نقاش ازل و ابد قرار می گیرد. آدمی در این موقعیت نه تنها موجودات پیرامونش را، بلکه جهان هستی را رصدگاهی برای نظاره کمال بی نهایت می بیند و نظاره کمال بی نهایت را بر همه اجزا و شئون موجودیت خویشتن نیز به خوبی مشاهده می کند و احساس می کند که هیچ چیزی از موجودیت او بر کمال بی نهایت پوشیده نیست، لذا وقتی که در این حال به راز و نیاز می پردازد، جز واقعیت های خود را در میان نمی گذارد.

ترجمه و تفسیر نهج البلاغه؛ ج 1، ص 278.