از فقرات بلندِ زیارت امین الله، جمله ای است که بدین جاذبه مرموز اشارت می فرماید ؛

«اللَّهُمَّ إِنَّ قُلُوبَ الْمُخْبِتِینَ إِلَیْکَ وَالِهَةٌ». خدایا دلهای «مُخْبِت» یعنی دلهایی که هرگز حاضر نیستند لحظه ای از تو جدا شوند، «شیدای» تو هستند.

وقتی این پیچیدگی افزون می شود که "دلِ مجذوب"، شیدای کسی شده باشد که حتا یک باره هم اورا ندید باشد!

دلهای شیعیان و بلکه غیر شیعیان، دررابطه با حضرت حسین(ع) چنین اوضاعی دارد.

پیغمبراکرم(ص) به عایشه فرمود:

«انّ للحسین فى قلوب المؤمنین محبّةً مکنونةً» ؛ اى عایشه! هر مؤمنى که آفریده می شود خداوند متعال محبّت حسین مرا در گِل او خمیر می کند. 

ناگفته پیداست که این بحث، از موضوع گرایش دلها به جهت مظلومیت آن حضرت(ع) متفاوت است.

بله؛ درباب مظلومیت حضرت اباعبدالله(ع) در روایات داریم که پیامبر اعظم (ص) فرمود : ان لِقَتلِ الحُسینِ حَرارَةً فی‌ قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ اَبَداً.

شهادت امام حسین علیه‌السلام یک داغ سوزانی است در دل مؤمنین که هرگز به سردی نمی‌گراید.(جامع‌احادیث‌ الشیعه،۵۶۶/۱۲)

نوع محبت به امام حسین نوع دیگری است.

حتی برای خود ائمه(ع) حساب امام حسین متفاوت است ؛

در مورد خبر ولادت امام حسین به پیامبر ، صاحب جواهر روایتی نقل میکند که پیامبر در اولین لحظات اتمام نماز بود و وقتی خبر ولادت را شنید تکبیر گفت و آن تکبیر به عنوان سنت در تعقیبات نماز جای گرفت؛ عن النبی (ص) انه صلى الظهر یوماً، فرأى جبرائیل فقال: اللّه اکبر، فاخبره جبرائیل برجوع جعفر من ارض الحبشة، فکبر ثانیاً، فجاءت البشارة بولادة الحسین (ع) فکبر ثالثاً.(جواهر الکلام ۴۰۹/۱۰)

و درمورد رابطه امام علی(ع) به امام حسین(ع) ، زینب کبرى(ع)نقل میفرماید:

سى و هفت سال از عمر برادرم در عصر پدرم امیرالمؤمنین بود. ندیدم یکبار پدرم او را به یا حسین صدا کند ، هر وقت او را می خواست صدا کند ، تمام قد از جا بلند می شد، یک حالت ادبی به آرام می فرمود: «الىّ یا ابا عبدالله» .

آثار و برکات این مجذوبیت

در وادی جذبه ، "شخصِ محبوب" چنان رخ نمایی در نهان دل مجذوب میکند که آثاری را رقم می زند:

یکم؛ انسان مجذوب را شیدای خود می کند .

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم و اودرفغان ودرغوغاست

(حافظ)

اینجاست که انسان از یک عمر با نام و یاد امام حسین روز را شب می کند ولی خسته نمی شود و پایان پذیر نیست !

دَر نَگُنجَد عشق در گفت و شَنید

عشقْ دریایی‌ست قَعْرَش ناپَدید

(مولوی)

دوم ؛ آن محبوب دل آراء، می توانداز میان هزاران مانع ، آدم که در فرطه مجذوبیت فتاده را بیرون کشیده و به سوی مقصدی بکشاند.

هردمش بامن دلسوخته لطفی دگرست

این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد

(حافظ)

چه زیباپیامبر(ص)فرمود:《 بوسیله امام حسین به پرواز به سمت سعادت در می آیید .. بالحسین تسعدون و به تشبّثون》.(سفینه۴۰۱/۱)

سوم؛ شخص مجذوب حاضر نیست آن محبت و جذبه ای که نصیبش شده رابا چیزی مبادله کند. چرا که باداشتن چنین "محبوبی" او همه خیر دنیا و آخرت را به سوی خود جلب نموده؛ نبی اکرم(ص) فرموده اند: « اگر خدای متعال محبت ائمه(ع) رابه عنوان رزق در سفره کسی قرار دهد، آن شخص به تمام خیر دنیا و آخرت راه پیدا کرده است... مَنْ رَزَقَهُ اللَّهُ حُبَ الْأَئِمَّةِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی فَقَدْ أَصَابَ خَیْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ فَلَا یَشُکَّنَّ أَحَدٌ أَنَّهُ فِی الْجَنَّةِ».(خصال صدوق)

ای دوست برو به هرچه داری

یاری بخر و به هیچ مفروش

گر دنیا و آخرت بیارند

کاین هر دو بگیر و دوست بگذار

ما یوسف خود نمی‌فروشیم

تو سیم سیاه خود نگه دار

(سعدی)

پس؛ مجذوبِ شیدا هیچ گاه برای رابطۀ مجذوبیت خود ، چیزی غیر از "محبوب" را در نظر ندارد.

عشق را با پنج و با ششْ کار نیست

مَقْصَد او جُز که جَذْبِ یار نیست

(مولوی)

همانطوریکه در محبت خود محاسبۀ سود و زیان نمیکند.

عقلْ بازاری بِدید و تاجری آغاز کرد

عشق دیده زان سویِ بازارِ او بازارها

(مولوی)

چهارم؛ بدون شک در این مجذوبیت،  قابلیت ها و استعدادها برای دریافت مقدار جذبه و محبت متفاوت است، درنتیجه محبان و مجذوبان حضرت حسین در یک درجه نیستند.

روایات وارده در باب ثواب زیارت امام حسین که دارای ثوابهای مختلفی است ناظر به همین معنا می باشد که محبین و شیعیانش در یک درجه نیستند و با توجه به "معرفت" و پاکی آن محاسبه میشود .. هر چه مجذوبیت به آن حضرت (ع) زلال تر باشد جذبه قوی تر خواهد بود . 

بادۀ خاک آلوده هان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

(مولوی)

امید واثق داریم بتوانیم از نعمت بزرگ "مجذوبیت دلها به سمت و سوی امام حسین(ع)" در مسیر رشد و تعالی خود نهایت بهره را ببریم.