امام خمینی (ره) والله اسلام تمامش سیاست است؛ ***** مقام معظم رهبری: به گفتار امام و کردار امام اهتمام بورزید ***** امام خمینی(ره): ان شاء الله ما اندوه دلمان را در وقت مناسب با انتقام از امریکا و آل سعود برطرف خواهیم ساخت و داغ و حسرت حلاوت این جنایت بزرگ را بر دلشان خواهیم نهاد 1367/4/29 ***** امام خمینی(رحمة الله علیه) : حکومت آل سعود، این وهابیهای پست بیخبر از خدا بسان خنجرند که همیشه از پشت در قلب مسلمانان فرو رفته‌اند 1366/5/12***** امام خمینی (ره) شهادت در راه خدا مسئله ای نیست که بشود با پیروزی در صحنه های نبرد مقایسه شود، مقام شهادت خود اوج بندگی و سیر و سلوک در عالم معنویت است ***** امام خمینی (ره): ما تابع امر خداییم، به همین دلیل طالب شهادتیم و تنها به همین دلیل است که زیر بار ذلت و بندگی غیر خدا نمی رویم ***** امام خمینی(ره) ”من برای آنکه شما جوانان شایسته ای هستید، علاقه دارم که جوانی خود را در راه خداوند و اسلام عزیز و جمهوری اسلامی صرف کنید تا سعادت هر دو جهان را دریابید.„ ***** حُسنُ الخلاقِ یُدِّرُ الرزاقَ وَ یونِسَ الرِّفاقَ؛ خوش اخلاقى روزى ها را زیاد مى کند و میان دوستان انس و الفت پدید مى آورد. «نهج الفصاحه، ح 781»***** امام خمینی(س) علم همراه تهذیبِ نفس است که انسان را به مقام انسانیت می رساند .هم در علم کوشا باشید و هم در عمل و هم در تهذیب اخلاق ***** بايد مسائل اسلامي حل بشود در اينجا و پياده بشود. بايد مستضعفين را حمايت بكنند، بايد مستضعفين تقويت بشوند حضرت امام خميني قدس سره الشريف صحیفه امام – جلد 6 – صفحه 461 ***** اهمیّت فضای مجازی به انداره ی انقلاب اسلامی است "مقام معظم رهبری" ***** آن کسی قلمش قلم انسانی است که از روی انصاف بنویسد. امام خمینی (ره) ***** همان طوري که در سابق عمل مي‌شد، روضه‌خواني بشود، مرثيه گفته بشود، شعر و نثر در فضايل اهل بيت و در مصائب آنها گفته بشود. حضرت امام خميني قدس سره الشريف صحيفه امام – جلد 15 – ص 332 ***** نگذاريد پيشكسوتان شهادت و خون در پيچ و خم زندگي روزمره خود به فراموشي سپرده شوند. حضرت امام خميني قدس سره الشريف صحيفه امام، ج 21، ص 93 ***** من در ميان شما باشم و يا نباشم، به همه شما وصيت و سفارش مي‌کنم که نگذاريد انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بيفتد. حضرت امام خميني قدس سره الشريف صحيفه امام، ج 21، ص 93 ***** پيامبر اسلام نيازي به مساجد اشرافي و مناره‌هاي تزئيناتي ندارد. پيامبر اسلام دنبال مجد و عظمت پيروان خود بوده است که متأسفانه با سياست‌هاي غلط حاکمان دست‌نشانده به خاک مذلت نشسته‌اند. حضرت امام خميني قدس سره الشريف صحيفه امام، ج 21، ص 80 ***** پيغمبر اسلام تمام عمرش در امور سياسي بود، تمام عمرش را صرف كرد در سياست اسلامي، و حكومت اسلامي تشكيل داد. حضرت امام خميني قدس سره الشريف صحيفه امام، ج 15، ص 11 ***** امام به همه فهماند که انسان کامل شدن، علی وار زیستن و تا نزدیکی مرزهای عصمت پیش رفتن افسانه نیست. مقام معظم رهبری ***** راه ما راه امام خمینی است و در این راه با همه قدرت و قاطعیت خود حرکت خواهیم کرد. مقام معظم رهبری


 

 

 

تاريخ انتشار: 16 مهر 1396 ساعت 21:17:01
زنان موصل از زندگی خود می‌گویند
زن بودن زیر سیطره داعش

بهارنیوز - الکساندرا مورداک - برگردان: علیرضا طالب زاده
نواره فقط 21 سالش بود که جنگجویان داعش، موصل زادگاه و شهرش را اشغال و تحت حاکمیت خود درآوردند و زندگی را برای او به کابوسی زنده و واقعی تبدیل کردند. او که اینک با دخترش در یک اردوگاه زندگی می‌کند بخشی از داستان زندگی خود را برای نویسنده گزارش تعریف می‌کند. نواره به خاطر‌ترس از انتقام داعش از عکاس درخواست کرد که تنها از زاویه پشت عکس‌های او را ثبت کند. وی گفت: وقتی مردم به عراق فکر می‌کنند تصورشان کشوری است که در باتلاق جنگ و خونریزی فرو رفته است. اما برای من عراق جایی بود شگفت انگیز که در آن بزرگ شدم. موصل به شهر‌ «ام الربیعین» یعنی شهر دو بهار (بهاران) معروف بود، دارای بزرگترین چشمه‌های طبیعی و سرسبز و پوشیده از زیباترین درختان و گیاهان بود. بهترین دانشگاه کشور در این شهر قرار داشت.

خانواده من خانه‌ای زیبا با باغی پر از بوته‌های رز مشرف به رودخانه در قسمت غربی شهر داشتند. قبل از اینکه داعش موصل شهر و محل زندگی‌ام را در سال 1393 اشغال کند، تنها نگرانی‌ام قبول شدن در امتحانات نهایی بود. سال آخر دبیرستان بودم و خود را به آب و آتش می‌زدم تا در یکی از رشته‌های پزشکی در دانشگاه موصل پذیرفته شوم. با بهترین دوستانم نور، فاطی و زهرا در باغ خانه ما درس می‌خواندیم. چهار نفری ساعت‌ها در میان درختان باغ مرکبات می‌نشستیم و چای می‌خوردیم و به این فکر می‌کردیم که آینده چه سرنوشتی برای برای ما رقم می‌زند. حالا فکر کردن درباره آن چیزها دردآور است. مثل اینکه به دنیای دیگری وارد شده‌ایم و این یک زندگی دیگری است.

در تابستان 1393 من و خانواده‌ام همیشه پای تلویزیون بودیم که گزارش‌های خبری از جنگجویان داعش را نشان می‌داد که از سوریه وارد مرز می‌شدند و حملات خود به شمال غرب عراق را آغاز می‌کردند. تصور ما از داعش این بود که اینها گروهی ناشناخته هستند که به احتمال زیاد توسط نیروهای عراقی تارومار می‌شدند. ما به زندگیمان با اندکی‌ترس ادامه می‌دادیم، مانند زمانی بود که در شرف وقوع حادثه‌ای به سر برده باشیم، اما محتاطانه امیدوار بودیم که هیچ اتفاقی نمی‌افتد. در اواسط خرداد همان سال از بدترین چیزی که می‌ترسیدیم به سرمان آمد و به واقعیت تبدیل شد. دوستی زنگ زد و با اطمینان گفت که داعش به مناطق نزدیک شهر رسیده است. دوستم گفت: «کتابهایت را کنار بگذار، نواره. داعش همین نزدیکی‌هاست.»

در عرض چند ساعت زهرا، فاطی، نور و خانواده هایشان وسایلشان را جمع کردند و برای یافتن جای امنی در شهرهای دیگر از موصل فرار کردند. من و دوستانم باورهای قلبی متفاوتی داشتیم و قبلا موردی از این حقیقت برای هیچ کدام از ما پیش نیامده بود، اما ناگهان زندگی ما سخت به چیزهایی که به آن مومن بودیم گره خورد: شیعه و یزیدی مذاهبی بودند که در مناطق تحت سلطه داعش محکوم و ممنوع بودند. اگر فاطی، نور و زهرا در شهر مانده بودند اسیر یا کشته می‌شدند. شنیده بودیم در مناطق دیگر هم همین کار را کرده بودند. بر اساس قوانین داعش سنی که مذهب من بود در مناطق تحت اشغال آنها آزاد بود و فعلا خطری مرا تهدید نمی‌کرد. اما این خوبی‌ها و بدی هایی داشت.

به پدر و مادرم التماس کردم که شهر را ‌ترک کنیم اما پدر بزرگ و مادربزرگم سنشان برای مسافرت خیلی بالا بود و پدرم اعتقاد راسخ داشت که ارتش داعش به حد کافی قوی و مجهز نیست که در مقابل نیروهای عراقی دوام بیاورد. او به من اطمینان داد که اگر در خانه بمانیم و کمتر آفتابی شویم جنگجویان داعش در عرض چند روز شکست می‌خورند و زندگی به حالت عادی بر می‌گردد. قبل از آنکه تشخیص دهیم این اتفاق نخواهد افتاد دیگر خیلی دیر شده بود. تمام مسیرها و جاده‌های بیرون موصل مسدود شده بود. در طول 6 روز جنگجویان داعش بخش‌های وسیعی از کشور را برای برپایی خلافت دولت اسلامی به اشغال خود درآوردند و نیروهای دولت عراق قادر به متوقف ساختن آنها نبودند. پرچم‌های سیاه آنها در شب بالا می‌رفت، با بالا رفتن پرچم‌ها دانستم که زندگی دیگر تمام شده است.

تحت حاکمیت رژیم جدید و افراطی داعش زنان زیر ذره بین به زندگی خود ادامه می‌دادند. تمام حرکات و سکنات ما رصد می‌شد. تعداد قوانینی که وضع و اجرا می‌شد آن قدر زیاد بود که احساس خفگی به من دست می‌داد. ما را مجبورکردند که خیمار (چادری که بدن و چشم‌ها را می‌پوشاند) بپوشیم و خودداری از پوشیدن آن نوعی چراغ سبز برای داعش و نشانه این بود که ما برای ازدواج آماده و در دسترس هستیم. درباره نحوه رفتار آنها با زنان یزیدی در استان مجاور شنیده بودم که آنها را به اسیری به سوریه برده بودند. از اینکه این اتفاق برای من هم بیافتد بسیار واهمه داشتم. خوابم با کابوس ربوده شدن و تجاوز آشفته شده بود. این برای من از مرگ هم بدتر بود. تصمیم  داشتم اگر چنین اتفاقی برایم افتاد خودم را بکشم. در روزهای اول زهرا، فاطی و نور گاهی به من زنگ می‌زدند و درباره وضع خانه شان سوال می‌کردند می‌خواستند بدانند چه بلایی سر خانه و کاشانه شان آمده است. همیشه یک جواب داشتم که خانه شان دست نخورده باقی مانده و کسی به آنها دست نزده است. نمی‌توانستم خودم را متقاعد کنم و حقیقت را به آنها بگویم که داعش بیشتر ساختمانهای خالی از سکنه را غارت و اشغال کرده است.

تحصیل را رها کردم و در کلاس‌ها حاضر نشدم. به معلمان و مربیان گفته شد که یا باید تنها بر اساس برنامه داعش که مبتنی بر آموزه و شریعت افراطی آنها بود تدریس کنند یا بروند. بعضی دختران را می‌شناختم که به تحصیل ادامه می‌دادند اما می‌گفتند که محل تحصیلشان شبیه زندان زنان است. آنها مجبور می‌شدند که ایدئولوژی افراطی داعش را بخوانند و می‌گفتند که اعلامیه‌ها و اطلاع رسانی‌های خشن قسمتی از هر برنامه است. هنوز مصمم بودم که پزشکی بخوانم برای همین در خانه کتاب‌های درسی‌ام را مطالعه می‌کردم. می‌دانستم اگر داعش بفهمد که اصول سختگیرانه آنها را رعایت نکرده‌ام به دردسر می‌افتم اما نمی‌خواستم تسلیم شوم.

بعد از چند ماه زندگی تحت رژیم داعش، نور زنگ زد و خبر داد که اگر به طریقی بتوانم از موصل خارج شوم هنوز شانس اینکه بتوانم در امتحان ورودی دانشگاه شرکت کنم وجود دارد. در آن زمان داعش فقط برای مواقع اضطراری خانوادگی اجازه خروج از شهر می‌داد. با کمک پدرم داستانی سر هم کردیم و گفتیم که مادرم بیماری قلبی دارد و حتما باید یک متخصص او را ویزیت کند و در موصل نمی‌توانیم متخصصی در این زمینه پیدا کنیم. بالاخره موفق شدم به جلسه امتحان بروم اما نمی‌توانستم تمرکز کنم. پدر و مادرم ریسک یزرگی کرده بودند که همراه من آمده بودند و من مدام در این فکر بودم که اگر دستگیر شویم چه بلایی سرمان می‌آید. از امتحان قبول شدم اما نمره‌ام برای تحصیل در رشته پزشکی کافی نبود. رویاهای من دیگر آنجا تمام شد. زندگی تحت داعش بسیار سخت شده بود.

تا مهر آخرین چیزی که در ذهن داشتم آرزوها و نقشه هایم برای آینده شغلی‌ام بود. شکست و فروپاشی جامعه ما شروع شده بود. بیشتر مردم در عراق به نوعی برای دولت کار می‌کنند، معلمان، وکلا، مدیران یا دکترها از این گروه هستند. تحت حکومت داعش حقوق آنها قطع شده بود. بالاتر از اینها، غذا به تدریج کمیاب می‌شد چرا که مسیرهای آذوقه رسانی به شهر قطع شده بود. در بعضی مناطق بیشتر از آرد گندم چیزی نمی‌شد خرید. خانواده‌ام به پس‌انداز خود متکی بودند که آن هم داشت ته می‌کشید. تعداد زیادی از مردم در موصل درمانده و مستاصل شده بودند و فکر می‌کردند که راهی به غیر از ملحق شدن به داعش وجود ندارد، فقط به این خاطر که پولی برای سیر کردن شکم خانواده هایشان بدست بیاورند. همسایه هایی که در تمام طول عمر خود شناخته بودم به داعش ملحق می‌شدند و می‌ترسیدیم که جاسوسی ما را بکنند. تا امروز سعی کرده‌ام بفهمم که چرا این کار را کردند اما هنوز هم نمی‌توانم آنها را ببخشم. داعش استفاده از گوشی موبایل را قدغن کرد و غیرمنتظره در خانه‌های خصوصی مردم پیدایشان می‌شد و به تجسس می‌پرداختند. اگر کسی را می‌یافتند که موبایل دارد به شدت او را مجازات می‌کردند. صحبت با فاطی، زهرا و نور دیگر میسر نبود. احساس کردم که از همه جا دستم کوتاه شده و تک و تنها رها شده ام.

مرکز شهر غیرقابل تشخیص بود. نمایشگرهای بزرگ که «نقاط رسانه ای» نامیده می‌شد در مکان‌های عمومی برپا شده بود و در تمام طول روز برنامه‌های تبلیغی پخش می‌کرد. در فیلم‌هایی که از این نمایشگرها پخش می‌شد گفته می‌شد که داعش آمده که ما را از دست آخرین رژیم آزاد کند و اینکه هرکس در بمب گذاری‌های انتحاری داعش علیه دشمن شرکت داشت در آخرت پاداش بزرگی نزد خدا نصیبش می‌شد. اعدام‌ها در ملاءعام انجام می‌شد و تک تک آنها در نمایشگرهای عظیم به نمایش در می‌آمد. ما را مجبور می‌کردند که آنها را تماشا کنیم. حتی کودکان هم باید آنها را می‌دیدند. سرانجام خانواده‌ام از رفتن به بیرون از خانه کاملا منصرف شدند.

تنها چیزی که مرا امیدوار نگه می‌داشت فکر کردن به آینده بود. تصور می‌کردم تمام اینها موقتی و زودگذر است و روزی ما خواهیم توانست به زندگی خوبی که زمانی داشتیم برگردیم. آذر آن سال از طریق یکی از اعضای خانواده با همسرم آشنا شدم. مقدمات ازدواج ما فراهم شد، رسمی که در عراق خیلی معمول است. اما من خیلی خوشحال بودم. ازدواج کردن به منزله این بود که من از عروس داعش شدن در امان بودم، چیزی که برای زنان زیاد دیگری رخ داده بود. روز عروسی ما لحظه‌ای شاد در دریایی از یاس و ماتم محسوب می‌شد، اما به ما اجازه ندادند که عروسیمان را جشن بگیریم. موسیقی و رقص و آواز ممنوع شده بود. مجبور بودم برای مراسم خیمار بپوشم. وقتی به همراه همسرم برای امضای عقدنامه به محضر رفتیم، او حتی نمی‌توانست مرا ببیند.

یازده ماه بعد دخترمان متولد شد. روزی که می‌توانست شادترین روز زندگی من باشد با احساس گناه به خاطر آوردن او به دنیایی که بی ارزش و وحشتناک به نظر می‌رسید توام بود. زنان و دخترانی که از بند داعش فرار می‌کردند قربانیان خشونت جنسی و ازدواج اجباری در سنین پایین بودند و از آنها به عنوان سپر انسانی استفاده شده بود. قبل از اینکه دخترم متولد شود با همسرم به شرق موصل، جایی که خانواده همسرم در آنجا ساکن بود نقل مکان کرده بودیم. از درگیری و جنگی که در پیش بود می‌ترسیدم چرا که می‌دانستم تنها راه آزادسازی شهر از دست داعش آمدن نیروهای عراقی برای جنگ با آنها بر سر موصل بود.

 و آن روز در 21 آذر سال گذشته، تنها چند روز پس از یک سالگی تولد دخترم فرا رسید. ما دو سال و شش ماه تحت حاکمیت داعش زندگی کرده بودیم. هفته‌های اول اعلامیه‌ها از آسمان بر سرمان فروریخت که به ما می‌گفت در خانه هایمان بمانیم، به این‌ترتیب فهمیدیم که اتفاقاتی در راه است. راکت‌ها از بالای سرمان رد می‌شدند و زمین به لرزه در می‌آمد. روز سوم جنگ خمپاره‌ای به خانه همسایه اصابت کرد و دختر کوچک همسایه ما را کشت. فکر به این که آن می‌توانست دختر من باشد دست از سرم بر‌نمی‌داشت. ما مجبور بودیم از شهر خارج شویم. به محض این که وضعیت اندکی برای خارج شدن آرام شد از شهر فرار کردیم و به یکی از اردوگاههایی که چند ساعت از شهر دور بود رفتیم. در آنجا در چادرهایی اسکان یافتیم که برای مردمی که از موصل فرار کرده بودند برپا بود. اولین کاری که کردم تکه پاره کردن خیمار و چادری بود که بر سر داشتم. می‌خواستم لباس‌ها و روسرهای رنگی را که داشتم بپوشم و دوباره خودم باشم. دیگر زنان دور و بر من هم همین کار را کردند. این اعتراض بی صدای ما بود.

زندگی در اردوگاه سخت است. ما همراه با هزاران نفر دیگر مثل خودمان که جایی برای رفتن ندارند در یک مکان زندگی می‌کنیم. به خاطر جنگ با داعش بیش از 3 میلیون عراقی خانه و کاشانه خود را‌ترک کرده اند. من به همراه شوهرم و فامیل‌های او زیر یک چادر زندگی می‌کنیم. چادری که هم آشپزخانه است، هم اتاق خواب و همه چیز ما. برای شست و شو آب را روی یک چراغ نفتی گرم می‌کنیم و سطل را به نوبت پر می‌کنیم. برای سیر کردن شکم خود به نان، برنج و لوبیایی که از برنامه جهانی غذا داده می‌شود متکی هستیم. همچنین سایر آذوقه و مایحتاج ضروری زندگیمان توسط سازمان‌های غیردولتی تامین می‌شود. ما شکرگزار هستیم از اینکه سرپناهی داریم اما در مقایسه با زندگی که داشتیم این به مانند یک زندگی نصفه و ناقص است.

با همه اینها من تسلیم نخواهم شد. در حال حاضر به بچه هایی که در اردگاه زندگی می‌کنند دستورزبان و ریاضیات درس می‌دهم. آن چه که من متوجه شده‌ام این است که آنها به علت حاکمیت داعش تقریبا سه سال از تحصیلاتشان عقب مانده اند. سعی می‌کنم زندگی‌ام را از نو بسازم و امیدوارم کمک کنم که آنها هم زندگیشان را دوباره بسازند. کسی به میل و انتخاب خود خانه و کاشانه‌اش را‌ترک نمی‌کند. هر روز دچار غم و اندوه می‌شوم که این تنها شکل زندگی است که قادر هستم برای فرزندم فراهم کنم اما وقتی مجبوری زنده بمانی، چاره‌ای نیست جز اینکه دست به تصمیم بزنی. ما به خاطر‌ترس از حملات هوایی و بمب‌ها نمی‌توانستیم به زندگی روزانه خود ادامه دهیم و حتی با وجودی که نیروهای نظامی عراق شهر موصل را در تیر بازپس گرفتند چیزی برای بازگشت ما باقی نمانده بود. شهر ما به خرابه‌ای تبدیل شده است. این را برای هیچ کس آرزو نمی‌کنم که بر سرش بیاید.

رویای من هنوز پزشک شدن است. تحصیلات و دانش من قویترین اسلحه‌ای است که من در دست دارم مخصوصا وقتی که شما یک زن هستید. زیر سلطه داعش من شاهد بودم که زنان تحصیل کرده جزو کسانی بودند که توانستند قوی و شجاع بمانند. داعش می‌توانست جسم آنها را به بند بکشد اما هرگز قادر نبود که ذهن و فکر آنها را کنترل و محصور کند. لازم است که برگردم و مجددا در امتحان نهایی شرکت کنم تا اینکه بتوانم همانطور که برنامه ریزی کرده بودم پزشکی بخوانم. الان که در اینجا زندگی می‌کنم این آرزو دور و دست نیافتنی به نظر می‌رسد اما ایمان دارم روزی امکانش فراهم خواهد شد. اگر برای من میسر نشد امیدوارم برای دختر کوچکم باشد.





  تعداد بازديدها: 1309


 
نظرات خوانندگان:
 

نظرات حاوي توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمي‌شود.

نام:
پست الکترونيک:
متن پيام:


 
آخرين اخبار و مطالب 
مهدی پازوکی اقتصاددان:
مشکل اقتصاد ایران، جهالت مدیران رانتی و کوته‌بین است / مدیران سازمان برنامه و بودجه فارغ التحصیل دانشگاه‌های درجه چندمند
در اطلاعیه‌ای اعلام شد؛
درهای اصلی بهشت زهرا(س) در شب‌های قدر باز است
دکتر حسن روحانی : جلسه با فرماندهان سپاه برای صلح و صفا بود
واکنش زاکانی به حصارکشی و تغییرات در پارک قیطریه؛ «حتما در پارک‌ها مسجد می‌سازیم،‌ مسجد خوب هم می‌سازیم»
انتقاد ناصر امانی به شهرداری تهران/ ساخت مسجد در بوستان قیطریه موجب تخریب شعائر اسلامی و بدبینی می‌شود
واکنش تند مهاجری به خبر ساخت مسجد در پارک قیطریه؛ نوعی لجاجت است
پسر نتانیاهو هم از فلسطین اشغالی مهاجرت کرد
امان‌الله قرائی‌مقدم:
کوچک‌شدن طبقه متوسط؛ مهم‌ترین تغییر اجتماعی سال ۱۴۰۲/ جامعه ایران دیگر یک جامعه سنتی نیست
مالیات بر ارزش افزوده رسما ۱۰ درصد شد
آیت‌الله مکارم شیرازی: حجاب از طرفی واجب است و از طرف دیگر، نباید خشونتی در کار باشد / دشمن اصرار دارد قم را آلوده کند تا بتواند نتیجه گیری کند / باید اصرار بر پاک سازی شهر داشته باشیم
سازمان بین‌المللی مهاجرت: «ایرانیان در فهرست بالاترین میزان مهاجرت غیرقانونی برای ورود به بریتانیا»
حکایت کیسه بادام و راهی که به جماران ختم می‌شد
با مشاهده قیمت این داروها مغزتان سوت می‌کشد؛ از ژن درمانی و پیری زودرس تا سرطان چشم
گزارش آیت الله ایازی درباره انجمن مباحثات قرآنی ۸ فروردین
نرخ جریمه در تخلفات حادثه‌ساز ۵ برابر شد
حجت الاسلام والمسلمین مجید انصاری:
کشور ما توان بزرگی دارد؛ چرا باید شرایط طوری باشد که نخبگان ما به فکر مهاجرت باشند؟/ تریبون‌های نماز جمعه به دنبال دامن زدن به خشم و کینه نباشند/ سه انتخابات اخیر نشان داد در لبه خطر ناامیدی و واگرایی اجتماعی هستیم
یادداشتی از: حجت الاسلام والمسلمین هادی سروش
تحریف در "برخوردِمومنانه"
روایت محمدجواد ظریف از آغاز روند آستانه درباره سوریه/ از دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی دستور دادند دکتر دهقان در نشست ها با روسیه و ترکیه شرکت نکند/ بخش نظامی ما از ابتکاری که ایران آغاز کرد، کنار گذاشته شد
امام(ره) چگونه از بزرگان استقبال می‌کردند؟
یادداشتی از: محمد مهاجری
آقای حداد! نقل چنار و پاجوش نیست

آرشیو همه مطالب


 
پربازديدها 
سردار مصطفی مولوی: آقا مهدی باکری و شهید کاظمی همیشه در خط مقدم می‌جنگیدند/ مهدی هیچ‌گاه اجازه نمی‌داد خاکریز جبهه به مسائل سیاسی آلوده شود/ لیدر جریان خالص‌سازی همه توان‌ش را برای تضعیف آقا مهدی به کار گرفت
باهتمام مهندس سعید رحیمی
امام خمینی (ره): من نگران اسلام هستم
دعاهای بعد از نمازهای واجب در ماه مبارک رمضان
با سخنرانی یادگار امام؛
مراسم تحویل سال نو در حرم امام خمینی(ره) برگزار می‌شود
واکنش علم الهدی به شرکت نکردن اکثریت در انتخابات: مراد از اکثریت، اکثریت متدین است نه اکثریت متمرد
اختصاصی:
خدیجه الکبری سلام الله علیها "پوستری آیینی از خانم شیرین نوشیروان"
پیام نوروزی مقام معظم رهبری به مناسبت آغاز سال ۱۴۰۳
در سخنرانی نوروزی ۱۴۰۳؛
رهبر معظم انقلاب: در گذشته کسانی بودند که از امکانات دولتی سوء استفاده کردند/ نباید اختلاف سلیقه و اختلاف سیاسی موجب نفرت پراکنی شود/ روز به روز جبهه مقاومت در غرب آسیا باید تقویت شود/ برای موفقیت از مشارکت مردم به معنای واقعی کلمه استفاده شود
مراسم آغاز سال 1403 در حرم مطهر امام خمینی(س)؛
سید حسن خمینی: از هرآنچه غیر خدا است، مأیوس شویم
اطلاعیه:
برگزاری مراسم تشییع و تدفین والده ی مرحومه ی اخوان تدریسی
پوستر:
برگزاری مراسم بزرگداشت مرحومه مغفوره حاجیه خانم اکرم السادات زارع (تدریسی)
اطلاعیه:
والده ی ماجده ی اخوان تدریسی دعوت حق را لبیک گفت
گزارش تصویری:
تجلیل از هنرمند گرافیست آقای علی اکبر میرزایی در استان لرستان
حجت الاسلام انصاریان : شیعه‌ای نباشید که مردم با شما از دین ببرند
سردار رادان: تلخ است، اما دزدی به شغل تبدیل شده است
بیانیه بسیج دانشجویی دانشگاه تهران پیرامون اخباری مبنی بر زمین‌خواری در محله ازگل: چگونه ممکن است بعد از هشدار رهبری، ائمه جمعه هنوز مشغول فعالیت‌ اقتصادی باشند؟! نهادهای نظارتی دقیقا مشغول چه فعالیتی هستند؟
پوستر:
اطلاعیه برگزاری مراسم سالروز ولادت با سعادت حضرت امام حسن (ع) در هیئت انصارالخمینی (ره)
حجت الاسلام والمسلمین فاضل میبدی:
بالای 50 درصد از مردم در انتخابات شرکت نکردند؛ این بی تفاوتی نیست، اعتراض است/ دولت و حاکمان این پیام را دریافت کنند/ اگر شورای نگهبان بخواهد با همین فرمان در انتخابات بعدی جلو برود، همدلی ایجاد نمی‌شود/ مخاطب سخنان رهبری مسئولان هستند
نامه ی رسیده
ابراز تشکر از اوژانس تهران
قائم مقام سازمان تبلیغات:
رویکرد‌های سلبی و تقابلی نه تنها در ترویج حجاب موثر نیست بلکه می‌تواند نتایج عکس داشته باشد / تبعیض اقتصادی به نارضایتی و بی‌اعتمادی مردم نسبت به نظام منجر می‌شود؛ این نارضایتی گاه به صورت بی‌حجابی و بدحجابی به عنوان نوعی اعتراض بروز پیدا می‌کند / استفاده از روش‌های قهری در برخورد با بدحجابی باعث شده تا برخی از افراد نسبت به حجاب و حکومت جمهوری اسلامی ایران دیدگاه منفی پیدا کنند


 
آمار بازديد از سايت 
تعداد بازدید امروز: 15753
تعداد بازدید دیروز: 38925
بازدید کل: 65641790
مشاهده آمار کامل
تمامي حقوق براي هيئت انصارالخميني (ره) محفوظ است.