مگذار كه به آزار نخوت و كبريا دچار شوم و بگذار ترا آن چنان كه شايسته ذات مقدس تو باشد بندگى كنم و رنج مرا در اداى عبادت و طاعت، بيهوده مساز.

پروردگار من! مقرر فرماى كه دستهاى من در خير و صلاح مردم به كار افتد و هم چنان دست كارگر مرا از منت‏ گذارى و دل آزارى ايمن دار و زبان مرا از خودستايى و تفاخر، خاموش فرماى.

پروردگارا! بدانسان كه در چشم مردم بر مقام من می افزايى در چشم من از مقام من بكاه و به ميزان عزتى كه در اجتماع به من ارزانى همی ‏فرمايى مرا به ذلت نهانى من آشنا ساز تا شخصيت خويش را هرگز فراموش نكنم و پاى از گليم خويش، فراتر نگذارم.

تا آن روز كه توانم به عبادت تو برخيزم زنده ‏ام دار و تا آن دم كه از تو ياد همی كنم دم گرم از سينه ‏ام برآر و اگر چنان باشد كه راهم از راستى به انحراف خواهد گراييد و اهريمن ناپاك در بيدارى ضلالت به كمندم خواهد انداخت پروردگار من هر چه زودتر مرا به سوى خويش فرا خوان و جان مرا از خطر شقاوت وارهان، و مقدر فرماى تا به طاعت خيرخواهان توفيق يابم و به دنبال راهبران راه پويم و چنان كن كه بدانديش را به خيرخواهى و بدكردار را به نيكوكارى و محروم ‏كننده را به بخشش و عهدشكن را به وفادارى و بدگوى را به خوش‏گويى پاسخ گويم و همواره در عوض مرحمت، سپاس‏ بگذارم و همواره از بديها، چشم بپوشم.

و در همين مناجات می ‏فرمايد :

بگذار اى پروردگار من كه به نيروى تو بر شدائد حمله آورم و دست حاجت به سوى تو بگشايم و پيشانى تضرع و مسكنت بر درگاه تو، به خاك بمالم.

روا مدار اى پروردگار من كه كف حاجت من به جانب ديگران گشوده شود و عرق آبروى من بر پاى ديگران فرو ريزد زيرا همی ‏دانم كه در اين هنگام مستوجب طرد و منع تو باشم و به قهر و اعراض تو گرفتار آيم اى كه مهربانترين مهربانانى.

در دعايى كه در حق ستمگران بر او می ‏فرمود حضرت تنها بدان بسنده نمی ‏كرد كه در حق آنها كه بر وى بدى روا داشته بودند نيكى كند بلكه از درگاه خداوندى براى ايشان طلب عفو و مغفرت مى‏كرد و می ‏فرمود :

پروردگار من! آن كس كه در حق من بد كرده و خلاف آن چه شايسته بود ناشايسته آورده و بی ‏آن كه از من پوزش بجويد زندگى را بدرود گفته و اكنون در دل خاك آرميده و دستش از دنيا كوتاه است و موجودى مستمند باشد، گناهانش را بيامرز و مغفرت خود را از وى دريغ مدار، من از آن چه در حق من به ناحق كرده گذشتم و تو نيز اين جريمت را بر وى مگير و چنان كن كه گذشت من پاكترين صدقه در راه تو باشد و مرا به درگاه تو نزديكتر سازد.

پروردگارا! من ستم اين بنده ستمكاره را بخشيده ‏ام و چنان خواهم كه در برابر اين بخشش رحمت واسعه تو بهره من گردد.

پروردگارا من درباره اين موجود مستمند كه دستى از دعا كوتاه دارد دعا كرده ‏ام و در برابر اين دعا همی ‏خواهم سعادت مرا نيز تأمين و تضمين فرمايى و به فضل خويش چنان كنى كه من و ظالم من هر دو در پيشگاه تو مغفور و مرحوم (مورد رحمت قرار گرفته) شمرده شويم.

و با اين وجود، خود را نسبت به حقوق مردم، مقصر می ‏پنداشت و در اين مورد از درگاه خداوندى پوزش می ‏طلبيد و در برخى دعاهايش می ‏فرمود :

چنان می ‏افتاد اى پروردگار من كه مظلومى در برابر من شكنجه همی ‏دهد و من دست دفاع به خاطر وى برنداشته ‏ام و به ياريش برنخاستم اكنون از اين تقصير، پوزش‏ همى طلبم و از تو همی ‏خواهم كه مرا به يارى مظلومان برانگيزى و در دفاع از حقوق آنان كمك فرمايى.

 الهى چنان افتاد كه نيكوكارى در حق من نيكى كرده و من از اداى شكر، لب فرو بسته بودم و ناشنوده كارى درباره من ناشايست آورده و بي درنگ از كار زشت خويش پوزش خواسته اما من عذرش نپذيرفته‏ام و به پوزشش عنايت نكرده ‏ام .

چنان افتاد كه تهي دستى، دست حاجت به سوى من دراز كرده و من نوميدش و بازگردانيده ‏ام .

چنان افتاد كه مسلمانى بر گردن من حقى گذاشته ولى من در ايفاى حقش سستى ورزيده‏ام و آن چنان كه شايسته حق بوده، احقاق نكرده ‏ام.

چنان افتاد كه عيبى را در معيوبى شناخته ‏ام اما هم چون جوانمردان، عيبش را از ديدار ديگران، نپوشيده ‏ام.

چنان افتاد كه به گناه گنهكارى پى برده‏ام ولى از وى دورى نگزيده ‏ام .

حال از تو می ‏خواهم كه پشيمانى مرا از گناهانم، توبه‏اى شكست‏ ناپذير بشمار و تصميم مرا به ترك معصيت ها و لغزشها نصيب فرماى چنان كن كه توبه من و تصميم من محبت ترا به سوى من معطوف بدارد و رضاى ترا بهره من سازد اى آن كس كه توبه ‏كنندگان را دوست می ‏دارى.

منبع : زندگانی دوازده امام علیهم السلام ، هاشم معروف الحسینی ، مترجم محمد مقدس ، جلد دوم ، صفحه 175 تا 177 ، انتشارات امیر کبیر سال ۱۳۸۲