قال رسول اللَّه صلي الله عليه وآله:«أَثْبَتُكُمْ عَلَي الصِّراطِ أَشَدُّكُمْ حُبّاً لي وَ لأَهْلِ بَيتي؛ 1
ثابت قدم‌ترين شما بر پل صراط، كسي است كه ثابت‌ترين دوستي را نسبت به من و خاندان من دارد.»
«حكم بن عُتَيبة‌» مي‌گويد: روزي در خدمت امام باقرعليه السلام بوديم در حالي كه خانه امام آكنده از شيعيان و دوستداران ايشان بود. در اين ميان پيرمردي كمر خميده، عصا زنان وارد شد و ابتدا به امام باقرعليه السلام سلام نمود و صبر كرد تا امام جواب سلام او را بدهد. سپس رو كرد به حاضران و به آنان نيز سلام نمود. جمعيت نيز جواب سلام او را داد و آن گاه رو به امام كرد و گفت: «اي فرزند رسول خداصلي الله عليه وآله فدايت شوم، مرا نزديك خود جاي دهيد تا سخن شما را بهتر بشنوم. سپس نزد امام رفت و عرض كرد:
«فَوَاللَّهِ إِنّي اُحِبُّكُمْ وَ اُحِبُّ مَنْ يحِبُّكُمْ وَاللَّهِ ما اُحِبُّكُمْ وَ اُحِبُّ مَنْ يحِبُّكُمْ لِطَمَعٍ فِي الدُّنْيا وَاللَّهِ اِنّي لاَُبْغِضُ عَدُوَّكُمْ وَ اَبْرَأُ مِنْهُ وَاللَّهِ ما أَبْغَضُهُ وَأَبْرَأُ مِنْهُ لِوَتَرٍ كانَ بَيني وَ بَينَهُ وَاللَّهِ اِنّي لَاُحِلُّ حَلالَكُمْ وَ اُحَرِّمُ حَرامَكُمْ وَ اَنْتَظِرُ اَمْرَكُمْ فَهَلْ تَرْجُو لي جَعَلَنِي اللَّهُ فِداكَ؛
به خدا سوگند!
من شما را دوست دارم و دوستداران شما را نيز دوست دارم و به خدا سوگند! شما را و دوستدارانتان را به خاطر مطامع دنيايي دوست ندارم و به خدا سوگند! دشمن شما را دشمن مي‌دارم و از او بيزاري مي‌جويم و به خدا سوگند! به خاطر دشمني و كينه خود با او دشمن نيستم و از او برائت نمي‌جويم. و به خدا سوگند! حلال شما را حلال مي‌شمارم و حرام شما را حرام مي‌دانم و منتظر امر شما هستم. پس [با اين وصف] آيا اميدي در من مي‌بينيد؟ خدا مرا فداي شما كند!»
امام با تبسمي به او فرمود: «جلوتر بيا! جلوتر بيا‌» و آن قدر او را نزديك خود فرا خواند كه در كنار امام نشست. امام به او فرمود:
«روزي شخصي همين سؤال را كه تو پرسيدي، از پدرم علي بن الحسين عليهما السلام پرسيد. پدرم به او پاسخ داد:
اگر تو با همين عقيده از دنيا بروي، آن هنگام كه مرگ تو در رسد، پيامبر خداصلي الله عليه وآله، علي عليه السلام، حسن عليه السلام، و حسين عليه السلام و علي بن الحسين عليهما السلام بر بالين تو حاضر مي‌شوند و قلبت آرام مي‌گيرد و چشمت روشن مي‌شود و روح و ريحان همراه با كرام الكاتبين به استقبال تو خواهند آمد. اين زماني است كه جان به سينه ات برسد. و بعد از مرگ نيز لطفي از خدا خواهي ديد كه چشمت به آن روشن مي‌شود و روز قيامت نيز در كنار ما خواهي بود.»
پيرمرد كه از سخنان امام سخت شگفت زده شده بود عرض كرد:
«آيا مي‌شود يك بار ديگر سخن خود را تكرار كنيد؟‌»
امام با حوصله سخن خود را تكرار كرد و پيرمرد از فرط خوشحالي گفت:
«اللَّه اكبر! آيا به راستي اين منم كه مشمول اين الطاف مي‌شوم؟‌»
آن گاه صيحه‌اي زد و بر زمين افتاد.
حاضران فرياد كشيدند و به سوي او دويدند و وي را از زمين بلند كردند. امام نيز جلو آمد و با دست خود اشك از چشمان پيرمرد پاك كرد. پيرمرد دست امام را گرفت و بر چشم و صورت خود كشيد. سپس لباسش را كنار زد و دو دست امام را بر سينه خود كشيد و از جايش برخاست و خداحافظي كرد و از مجلس بيرون رفت. حاضران همچنان مي‌گريستند. امام از پشت سر نگاهي به او كردند و فرمودند: «هر كس مي‌خواهد مردي از اهل بهشت را ببيند، به اين مرد نگاه كند.» و من تا بدان روز مجلسي را چنين حسرت زده نديده بودم. 2
1. اهل البيت في الكتاب و السنة، ص 425.
2. الكافي، ج 8، ص 76، حديث 30.

  تعداد بازديدها: 1090

    نسخه قابل چاپ