دوری از سیئات باعث حفظ ایمان می شود زیرا همین که دوری از گناهان نباشد ایمان در معرض نابودی قرار می گیرد از این جهت است که در بعضی از احادیث داریم که جان های خود را با صدقه، اموال خود را با زکات و ایمان های خود را با رفع معاصی و صفات بد نگاه دارید.

صفات بد مثل خارهایی است که در اطراف زراعت پیدا می شود هر گاه آن خارها زیاد شوند آن زراعت خشک می شود و هم چنین هر گاه معاصی زیاد شود ایمان تلف می شود و هر گاه عمل صالح انجام دهد ایمان زیاد می شود سپس بر مؤمن لازم است عمل صالح انجام دهد زیرا عمل صالح بعد از مرگ انیس او می شود چنان چه در روایات آمده است که مال و عیال و اعمال فرد هنگام مردن برایش مجسم می شوند انسان رو می کند به اموالش و می گوید: ای اموال من این همه برای شما زحمت کشیدم حالا که وقت درماندگی من است برای من چه می کنید؟ اموال می گویند: فقط به اندازه یک کفن کردن تو! رو می کند به اعمالش و می گوید: تو چه کار می کنی؟ عمل می گوید من انیس تو هستم و در هر حال با تو خواهم بود. اگر عمل نیک باشد به صورت نیک و اگر عمل بد باشد به صورت بد مجسم می شود و تو هم شنیده ای که در قبر پر از مار و عقرب و حشرات است که همه آن ها اعمال تو هستند پس عمل خودت را نیک کن تا انیس خوبی داشته باشی و از بدی دوری کن.

همچنین عمل است که در ترازوی اعمال سنجیده می شود از این جهت بعضی از اعمال در کفه سنگینی می کنند مانند خلق نیکو، روزه در هوای گرم و کلمه ی طیبه ی لا اله الا الله که در حدیث است که اگر آسمان های هفتگانه و هر چه در آن است با زمین های هفتگانه و هر چه در آن است در یک کفه بگذارند و کلمه طیبه ی توحید را در کفه دیگر، این کلمه بر آن ها سنگینی می کند. هم چنین صلوات و بچه ای که سقط شده باشد باعث سنگینی کفه ترازو می شود چنان چه در قیامت اگر حسنات والدین کم باشد از دست دادن جنین برای والدین موجب سنگینی کفه واعمال او می شود بالاخص اگر باصبر وشکر گذاری وتسلیم به خواست خداوند متعال همراه باشد.

عبداله بن سلام از جناب رسول خدا(ص) سئوال کرد که با چه چیزی در بهشت درجات را تقسیم می کنند؟ پیامبر فرمودند با اعمال صالح. پس مؤمن باید حتی المقدور در انجام آن تلاش کند تا رستگار شود این است که در فقره اول دعای امروز می خوانیم :  اللهم اهدنی فیه لصالح الاعمال: یعنی خداوندا مرا در این ماه با اعمال صالحه هدایت فرما.

همین که فرد اعمال صالح را انجام داد کم کم مقرب درگاه خداوند می شود و به این وسیله حاجات و آرزوهای او بر آورده می شود چنان چه در فقره ی دیگر است : و اقض لی فیه الحوایج و الآمال: خداوندا در این ماه آرزوها و حاجت های مرا بر آورده کن ای کسی که محتاج تفسیر و سئوال نیستی بلکه خود عالمی.

نیکو شدن حالت مهمترین دلیل برآورده شدن حاجت است والا در درگاه خداوند دست رد به سینه هیچ کس زده نمی شود بلکه انسان باید از تمام خلق منقطع شود و توجه کاملش به خداوند باشد همین که این حالت حاصل شد استجابت حاصل می شود. چنان چه ذکر کرده اند که بت پرستی هفتاد سال بت پرستی می کرد بعد از هفتاد سال حاجتی برایش پیش آمد نزد بت رفت و هفتاد بار یا صنم گفت جوابی نشنید مایوس شد یک بار یا صمد گفت: ده بار جواب فرمود. خطاب رسید که شما نمی دانید اگر من هم جواب بنده خودم را ندهم پس او چه کند؟ و فرق بین من و  این بت چیست؟! پس همین که انقطاع از غیر خداوند صورت گرفت استجابت هم صورت می گیرد و این است که روزه حقیقی روزه گرفتن از هر چیز غیر خداوند است. در نماز هم مهم ترین مسئله این است که به خداوند توجه کامل شود و اگر در صحت نماز، توجه کامل شرط نشده است به خاطر سختی و حرجی است که برای بنده پیش می آید  ولی این توجه باعث کمال نماز می شود حال ان که برخی از مردم ظاهر نماز را هم رعایت نمی کنند مثلاً تکبیره الحرام را درست انجام نمی دهند و رکوع و قیام متصل به رکوع را ناقص انجام می دهند.

انصافاً این نمازهایی که نه ظاهر دارد و نه باطن چه طور سبب رستگاری و قرب می شود؟ برای همین بعد از نماز هر چه دعا کنی مستجاب نمی شود با این که هر کس بعد از نماز واجبش یک دعای مستجاب دارد پس بدان که نماز درست ادا نشده و گرنه دعا اجابت می شد: مثل روزه ها که انسان در وقت افطار دعایی مستجاب دارد پس دعاهای مستجاب کجاست؟

آیا خداوند خلف وعده می کند؟ نه به خدا قسم، بلکه روزه ما روزه نیست والا توجه به خداوند موجب نجات از شداید است.

چنان چه در معجزه ای از امام حسن مجتبی(ع) ذکر کرده اند که پادشاهی دختری زیبا داشت و برایش خواستگاران زیادی وجود داشت از قضا پادشاه وزیری داشت که پسر او هم بسیار زیبا بود قرار شد دختر پادشاه با پسر وزیر ازدواج کند دیگر وزرا به این مسئله حسادت کردند و ترفندی پیاده کردند به این صورت که وقتی او شراب خورد و مست شد به او گفتند: دخترت و پسر وزیر هر شب با هم صحبت می کنند، پادشاه خشمگین شد و هر دو را کشت وقتی به هوش آمد و فهمید چه کرده. از خاصان درگاه چاره خواست و گفت اگر چاره ای پیدا نکنید همه شهر را  به قتل می رسانم. پیر مردی که در جمع بود گفت: درمان آن به دست حسن بن علی بن ابی طالب است. نامه ای برای ایشان نوشتند و به همراه قاصدی به مدینه فرستادند، پیرمرد به قاصد گفت: تا مدینه سی روز راه است ولی تو باید سه روزه بروی و سه روزه بر گردی، قاصد گفت: محال است. او در بین دو راهی مانده بود از طرفی نگران جان مردم شهر بود و از طرفی دیگر دوری راهی که باید سه روزه طی می کرد شروع به گریه و تضرع به درگاه خداوند کرد. ناگهان آن آفتاب را دید که طلوع کرده نزد او رفت. امام (ع) فرمودند برو به پادشاه بگو مرادش حاصل شده است وقتی این خبر به پادشاه رسید، همه به استقبال ایشان رفتند، وقتی ایشان آمدند دو رکعت نماز خواندند و دست به دعا برداشتند و حیات آن دو را از خداوند طلب کردند آن دو نفر فوراً زنده شدند همه آن ها خوشحال شدند و سعادت اسلام را درک کردند.

منبع : osveh.org