اگر قیام للَّه شد پشتوانه‌اش الله است
قُلْ انَّما اعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ انْ تَقُومُوا للَّهِ مَثنی‌ وَ فُرادی‌ ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا. در عالم، نهضتهای زیاد واقع شده است و انقلابهای بسیار، لکن اکثراً نهضتی بوده است از یک ظالمی بر ضد ظالم دیگر، از یک ستمکاری برای ستمکار دیگر. نهضتها همچو نبوده است که همه آنها نهضتهای صحیح باشد، بلکه غالباً نهضتهایی بوده است که یک رژیم ظالمی می‌آمده است و رژیم ظالم دیگر را از بین می‌برده است و خودش جایگزین آن می‌شده است و به ظلم ادامه می‌داده است.
آن دستوری که قرآن مجید در چند کلمه فرموده‌اند برای نهضت، که کیفیت نهضت باید چه باشد، آن این آیه شریفه است که می‌فرماید: انَّما اعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ. خطاب می‌فرماید به رسول خدا که بگو به امّت که من یک موعظه فقط دارم و آن این است که قیام بکنید برای خدا. اگر یک نفرید برای خدا قیام کنید، اگر جمع هستید برای خدا قیام کنید. قیام برای خدا در مقابل تمام قیامهایی که طاغوتی است و اگر برای خدا نشد شیطانی است.
طاغوت است و الله. قیام هم یا برای خداست یا برای غیر خدا. آن قیام، قیام طاغوتی است؛ غلبه ظالمی بر ظالم دیگر، غلبه چپاولگری بر چپاولگر دیگر. قیامی که خدای تبارک و تعالی دستور می‌فرماید، قیام للَّه است. باید ما توجه داشته باشیم که اگر قیام للَّه شد، پشتوانه‌اش‌ هم الله است. اگر شما برای خدا نهضت کردید، برای خدا قیام کردید، برای رفع ظلم قیام کردید و برای اجرای احکام خدای تبارک و تعالی نهضت کردید، خدای تبارک و تعالی هم با شماست.
تأییدات الهی در پیروزی ملت ایران
شما ملاحظه کردید که از اول نهضت تا کنون چه علایم غیبی پیدا شده است و چه تأییدات الهی در این نهضت پیدا شده است و این دلیل بر این است که نهضت شما للَّه بوده است. از اول که شما نهضت کردید، هیچ کس شاید احتمال این معنا را نمی‌داد که یک ملتی که نه نظامی هستند ونه تدریب نظامی (۱) دارند و نه اسلحه دارند و نه ساز وبرگ جنگی دارند، اینها بر یک قدرتی که دارای همه چیز بود غلبه کنند؛ هیچ همچو احتمالی در دنیا داده نمی‌شد. اشخاص زیادی می‌گفتند، از خود ما هم، از خود ملت ایران هم اشخاص سیاسی، متفکر می‌گفتند که این یک امر نشدنی است و نمی‌شود که با دست خالی، در مقابل یک همچو قدرتی قیام کرد؛ جز اینکه یک کشته‌ای بدهیم و اثری نداشته باشد، نتیجه‌ای حاصل نمی‌شود.
آنها هم نظر مصلحت داشتند، لکن بعضی‌شان که با من صحبت کردند، به ایشان گفتم که ما یک تکلیفی داریم، ادا می‌کنیم. ما به شرط غلبه قیام نمی‌کنیم، ما می‌خواهیم یک تکلیفی ادا بکنیم. اگر غالب شدیم که نتیجه هم به دست آمده و چنانچه غالب نشدیم و کشته شدیم، انبیا هم خیلی‌شان، اولیا هم خیلی‌شان قیام می‌کردند و نمی‌توانستند به مقصد خودشان برسند. ما مکلّفیم که در مقابل یک همچو ظلمی که در آستانه این است که اسلام را وارونه کند و کج فهمی‌ها اسلام را صدمه بزنند، ما می‌خواهیم که در مقابل یک همچو بدعتهایی اظهار نظر بکنیم، چه غالب بشویم و چه نشویم.
در دنیا هم متفکرین دنیا، آنهایی که همه جهات قیامها را در نظر داشتند، آنها هم اعتقادشان همینها بوده است که نمی‌شود یک همچو کاری انجام بگیرد، لکن آنها از یک‌ مطلب غافل بودند و آن اینکه فرق است مابین قیامهایی که برای خدا نباشد؛ قیامهایی که برای منفعت دنیایی باشد؛ برای غلبه یک کسی بر کس دیگر باشد؛ برای پیروزی یک قدرت بر قدرت دیگر باشد، این قیامها فرق دارد با قیامی که للَّه باشد. آنها این نکته را نمی‌دانستند که قیام للَّه کیفیتش، ماهیتش با قیامهایی که غیرخدایی باشد، هر چه باشد، این با هم فرق دارد. قیام للَّه پشتوانه‌اش قدرت خداست، پشتوانه‌اش تفنگ نیست، پشتوانه‌اش مسلسل نیست،. پشتوانه‌اش قدرت خداست. وقتی قدرت خدا در بین آمد، دیگر قدرتی در مقابل او نمی‌تواند عرض اندام کند. لهذا، این ملت که سر تا سر کشور فریاد می‌کردند که ما اسلام را می‌خواهیم و همه قیام کرده بودند برای اینکه کفر و نفاق و ظلم و امثال اینها را از بین ببرند و به جای آن عدل اسلامی باشد، جمهوری اسلامی باشد، این قیام للَّه بود.
شواهد براینکه این قیام للَّه بود اینکه مردم جان خودشان را در طَبَق اخلاص گذاشتند، جان جوانهایشان را با گشاده رویی در طبق اخلاص گذاشتند و به میدان آمدند. شاهد دیگر اینکه ما با چی غلبه کردیم بر اینها؟ ما چه داشتیم؟ آنها همه چیز داشتند، آنها امریکا داشتند، آنها شوروی داشتند، آنها همه ممالک اسلامی - الّا کمی را - داشتند و قدرت نظامی‌شان قدرت مدرنی بود که می‌گویند در این طرف شرق، همچو قدرتی نبوده است. و [لی‌] ما هیچ نداشتیم، ما خدا را داشتیم. شما بدانید که اگر یک تأییدات غیبی نبود، در یک شب می‌توانستند ایران را خراب کنند. شاه مخلوع هم گفته بود که اگر من بنا شد بروم، یک خرابه‌ای می‌گذارم و می‌روم، لکن خدای تبارک و تعالی آنچنان رعبی، آنچنان ترسی در دل اینها انداخت که دیگر مجال اینکه یک خرابکاری بزرگی بکنند، پیدا نکردند. اذهان آنها را خدا منصرف کرد از اینکه آنطور جنایت بزرگ را بکنند. اذهان اینها را منصرف کرد از اینکه بمباران کنند ایران را، بمباران کنند تهران را.
می‌توانستند، لکن خدای تبارک و تعالی دلهای آنهارا برگرداند به یک معانی دیگری و رعب در قلب آنها انداخت که فرار کردند. این برای این بود که یک نهضت اسلامی بود.
در صدر اسلام هم این قضیه رعب و فتح به رعب، نصر به رعب این مطلبی بوده است که وقتی که یک جمعیت کمی در مقابل آن جمعیتهای زیاد، و با سلاحهایی که در آن روز [بوده‌] - سلاح مدرن زیاد بوده است - مع ذلک، یک خوفی گاهی در قلب آنها می‌افتاد که با همان خوف، نصرت برای اسلام حاصل می‌شد. (۱) بعد هم دیدید که در ظرف یک سال و چند ماه، تمام چیزهایی که یک حکومت لازم دارد، ملت ما بر آن رأی دادند و متحقق کردند.
شما بدانید که در بعضی از ممالک، که انقلاب کرده‌اند، انقلاب شیطانی، بعد از بیست سال، بعد از سی سال، باز قانون اساسی ندارند. این عراق - نزدیک ما که حکومت جابر دارد، و یک حکومت جابر یک حکومت جابرِ دیگر را از بین برده است - با اینکه با تمام قدرت دارد سرکوبی می‌کند ملت خودش را، نتوانسته تا حالا یک قانون اساسی برای خودش درست کند. حالا هم باز یک عده‌ای از خدا بی‌خبر می‌نشینند و حکومت می‌کنند؛ حکومت استبدادی بدتر از هر استبداد. هیچ سابقه ندارد، هیچ، که یک کشوری ملتش که قیام کردند و آن رژیم فاسد را از بین بردند، بعد از یک سال و نیم - مثلاً - همه چیزهایی که باید حکومت داشته باشد اینها متحقق کردند. قانون اساسی‌شان را نوشتند، جمهوری اسلامی‌شان را رأی دادند، رئیس جمهورشان را رأی دادند، مجلس خبرگانشان را رأی دادند، مجلس شورای اسلامی‌شان را رأی دادند و همین چند روز هم نخست وزیر، وزرای خودش را معرفی می‌کند و تمام و کمال آنچه که حکومت لازم دارد متحقق می‌شود و این سابقه ندارد در دنیا که همچو چیزی بشود.
مردمی بودن حکومت در نظام جمهوری اسلامی
ممالک دیگری که نهضت هم نکردند، لکن در بین خودشان، از باب اینکه ملت با دولت موافق نیست، حکومت نظامی دارند. همین ترکیه نزدیک به ما، شهرهای بسیاری از ترکیه حکومت نظامی است و چندین ماه است باز هم تجدید کردند حکومت نظامی‌ را؛ برای اینکه ملت با دولت نیست. چرا نیست؟ برای اینکه ملت مسلمان است و دولت روی ترتیب اسلامی عمل نمی‌کند. همین عراق، ملت با این دولت غاصبش موافق نیست.
لهذا، نمی‌تواند که مملکت خودش را آرام کند، باید دائماً سرکوب کند مردم را و نمی‌توانند یک دولتی که همه ارکانش یک ارکان صحیحی باشد، متحقق کنند.
این دولتی که ما داریم از باب اینکه دولتی است از خود مردم، یک چیزی نیست که از خارج تحمیل شده باشد. رضاخان را انگلیسها تحمیل بر ما کردند و محمدرضا را هم انگلیسی‌ها و امریکایی‌ها و شوروی‌ها تحمیل ما کردند؛ از آن اول تحمیل بود. وقتی که رضاخان فرار کرد، شاید کمتر شما یادتان باشد که مردم در عین حالی که گرفتار متّفقین بودند و اجانب بودند، لکن شادی می‌کردند که لااقل، آمدن اینها اسباب این شد که این رفت. محمدرضا هم که رفت؛ خودتان دیدید که همه جا شادی و همه جا [سرور بود.]
وقتی هم که مرد، همه شادی کردند.
اما مملکتی که حکومتش با خودش باشد و حکومتش از خودش باشد، یک مملکتی است که وقتی رئیس جمهورش یک سانحه‌ای برایش حاصل می‌شود [مردم نگران می‌شوند.] آن سانحه هم حقیقتاً جزء اعجازها بود؛ برای اینکه اگر دیده باشید در تلویزیون، آن تکه‌هایی که از آن هلیکوپتر پخش شده بود در زمین، اینها این عده‌ای که بودند که همه‌شان جزء رجال بزرگ ما بودند؛ رئیس جمهور بود، رئیس نیروی زمینی بود، رئیسهای دیگری بودند، یکی از آنها آسیب ندید و بعد هم از سرتاسر ایران، یا مجلس دعا درست کردند یا تلگراف کردند یا تظاهر کردند یا راهپیمایی کردند. کجا همچو چیزی هست؟ برای این است که آقای بنی صدر از خارج نیامده تحمیل به شما بشود، یک قدرتی نداشته است که آن قدرت را به شما تحمیل بکند، یک نفر آدم مثل همه شما بوده، بدون اینکه قدرتی داشته باشد، لکن بیان کرده، صحبت کرده، مردم را متوجه کرده، مردم به او رأی داده‌اند. این از ملت است. وقتی یک چیزی از ملت شد، همه ملت همراهش هستند.
حالا چنانچه، در عراق یک سانحه‌ای برای صدام حسین پیدا بشود، یا در مصر یک سانحه‌ای برای سادات پیدا بشود و این سانحه - مثلاً - به آنها ضرر وارد نکند، مردم عزا می‌گیرند! و اگر آنها را از بین ببرد مردم شادی می‌کنند! این برای این است که مملکت ما جدا نیستند از هم؛ نخست وزیرش از مردم جدا نیست؛ از همینهایی است که در آن دولت، دولت جائر، حبس رفته و زجر دیده و همه مصیبتها را کشیده، حالا هم از خود شماست و نه [اینکه‌] یک قدرتی آمده تحمیل کند. مجلس خودتان و رئیس جمهور خودتان را تعیین کردید و کسی تحمیل [به‌] شما نکرده.
حفظ نهضت با رفتار و اخلاق اسلامی
شما این حکومت اسلامی و این نهضت اسلامی را قدر بدانید و همه چیز را از خدا بدانید. خیال نکنید که من و شما و نمی‌دانم کی غلبه کرده‌ایم. ما چیزی نداشتیم که، یک‌وقت در ذهن‌تان وارد نشود که خیر، ما ایرانی‌ها خودمان چه کردیم. خیر، آنکه پشتیبان شما بود - چون قیام للَّه بود، نهضت للَّه بود - آن قدرت مطلق الهی بود که طرفدار شما و مؤیّد شما بود. این را همیشه در نظر داشته باشید و همیشه شکر کنید خدای تبارک و تعالی را بر اینکه یک ملتی را متحوّل کرد از یک معانی‌ای که در سابق بود به یک حقایق اسلامی؛ به یک اخلاق اسلامی، به یک رفتار اسلامی!
برادرها، رفتار اسلامی‌تان را حفظ کنید. شما با رفتار اسلامی و با حفظ نهضت و با پیشبرد نهضت و توجه به اینکه خدای تبارک و تعالی ما را تأیید می‌کند، با رفتار و اخلاق اسلامی، این قدرتی که شما را به پیروزی رسانده است، حفظ کنید. این قدرت خدایی را، این قدرت لایزال الهی را که با شما تا حالا با عنایت بزرگ خودش رفتار کرده است، با قصدهای خالصتان، با تصمیم بر اینکه برای خدا نهضت را پیش ببرید، حفظ کنید. و مادامی که این معنا را حفظ کردید، خدا با شماست. من از خدای تبارک و تعالی، سلامت و سعادت همه شما را، که در مرزها و نزدیک مرزها هستید، می‌خواهم و از آقایان علمای کرمانشاه، حضرت آقای بزرگ، آقای اصفهانی و سایر آقایان علمایی که از آنجا آمده‌اند و زحمت کشیده‌اند، تشکر می‌کنم. از همه شما هم که با هم برادر هستید و هستیم. - و همه ما با هم با برادری می‌خواهیم این نهضت را پیش ببریم - تشکر می‌کنم و سلامت همه را از خدای تبارک و تعالی خواستارم.

(صحیفه امام، ج13، ص143-137)