این روزها به دلیل اینکه ظاهراً تا حدودی از شدت موج سوم کرونا در کشورمان کاسته شده، بار دیگر سخنانی به گوش می‌رسد که نشانه نوعی غرور و غفلت از این بیماری خطرناک است.
بعضی از مسئولین تلاش می‌کنند موفقیت در مهار نسبی موج سوم کرونا را به وسیله‌ای تبلیغاتی تبدیل کنند و به رخ بکشند، بعضی دیگر از مسئولین از احتمال آزادسازی بعضی مشاغل پرخطر می‌گویند و بعضی هم هوس کاستن از محدودیت‌های رفت و آمدهای شهری و بین ‌شهری و اماکن مذهبی کرده‌اند. اینها همه خطرناکند و در شرایط حساس زمستان که با تهدید ویروس انگلیسی کرونا نیز همزمان شده نباید چنین سخنانی گفته و چنین تصمیمات خطرسازی گرفته شوند به‌ویژه آنکه آلودگی هوا نیز به این مجموعه اضافه شده است.
پرداختن به استدلال‌های بعضی از مسئولین ستاد مبارزه با کرونا برای توجیه ضرورت کاستن از محدودیت‌ها شاید لازم باشد.
یکی از این استدلال‌ها اینست که می‌گویند مثلاً صاحبان مشاغلی از قبیل تالارهای پذیرائی در دوران کرونا دچار آسیب‌های سخت اقتصادی شده‌اند و باید برای حل مشکل آنها چاره‌ای اندیشید.
این سخن و این دلسوزی کاملاً درست و بجاست ولی نکته مهم و اساسی به چگونگی حل این مشکل مربوط می‌شود. آسان‌ترین راه‌حل اینست که تالارها بازگشائی شوند و با توجیهاتی از قبیل پذیرش فقط یک‌سوم ظرفیت و بکار بردن عبارت کاملاً گول‌زنک «با رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی» این تصمیم خطرناک صورت قانونی و موجه پیدا کند. متاسفانه کسانی که پشت این تصمیم‌سازی‌ها هستند یا نمی‌دانند و یا خود را به ندانستن می‌زنند که در هیچیک از اماکن تجمع، هرگز شیوه‌نامه‌ها رعایت نمی‌شوند و ظرفیت‌ها نیز به شکل‌های مختلف پر می‌شوند و این اماکن به کانون‌های انتقال ویروس کرونا تبدیل می‌گردند. این، تجربه‌ایست که از غفلت‌های پدید آمده در موارد مشابه به دست آمده و از قدیم گفته‌اند «من جرّب المجرّب حلّت به النّدامه» تکرار چیزی که تجربه شده و زیان آن مشاهده گردیده، موجب پشیمانی است و هیچ عاقلی مرتکب چنین کار زیانباری نمی‌‌شود.
راه‌حل دیگر اینست که از بیت‌المال، خسارت‌های صاحبان مشاغل پرخطر پرداخت شود و این قبیل مشاغل همچنان تعطیل بمانند تا خطر انتقال ویروس کرونا کاملاً برطرف شود.
این راه‌حل، تا حدودی مشکل است ولی ناممکن نیست. مشکل بودن این راه‌حل نیز به عدم تمایل متولیان پول‌ها و اموال و امکانات عمومی متعلق به بیت‌المال مربوط می‌شود که دل کندن از این پول‌ها و اموال برایشان بسیار سخت است. قبلاً نوشتیم و اکنون نیز می‌نویسیم و تاکید می‌کنیم که تجمیع این پول‌ها و اموال برای همواره بیشتر شدن و کارخانه و امکانات سرمایه‌ای دیگر اضافه کردن نیست. این قبیل تلاش‌های مربوط به ازدیاد ثروت، در زمان‌های عادی شاید قابل توجیه باشد ولی وقتی پای جان مردم به میان می‌آید، ثروت‌اندوزی و ازدیاد اموال، فلسفه خود را از دست می‌دهد و به حکم عقل، وجدان، دین و اخلاق، تمام پول‌ها و امکانات و اموال باید برای نجات جان مردم هزینه شوند و یکی از مصادیق این هزینه‌کردن‌ها جبران خسارت صاحبان مشاغلی است که در مقاطعی همچون زمان بیماری همه‌گیر کرونا چاره‌ای غیر از تعطیلی آنها نیست. می‌دانیم که این توصیه به گوش متولیان این ثروت‌های انباشته شده متعلق به بیت‌المال نمی‌رود و آنها با هزار و یک توجیه تلاش می‌کنند حقوق‌های نجومی خود و مدیران خود را با دایر نگهداشتن این مجموعه‌های ثروتمند پابرجا نگهدارند و بر قدرت و شوکت خود هر روز بیفزایند، ولی به عنوان اتمام حجت باز هم تکرار می‌کنیم که این پول‌ها و اموال و امکانات اگر برای حفاظت از جان مردم در هنگام خطر بکار نیایند، پشیزی ارزش نخواهند داشت. کاری نکنید که 55 هزار خانواده عزادار کنونی از رهگذر ویروس منحوس کرونا (طبق آمار رسمی) تا چند وقت دیگر به 550 هزار برسد. قبل از آنکه روزی پشیمان شوید، از همین امروز به این واقعیت اندیشه کنید که پشیمانی سودی ندارد.

*روزنامه جمهوری اسلامی

  تعداد بازديدها: 2190

    نسخه قابل چاپ