جماران: قال النبی(صل الله علیه و آله و سلم): أفضل نساء أهل الجنه خدیجه بنت خویلد، و فاطمه بنت محمد،و مریم بنت عمران و آسیه بنت مزاحم امرأه فرعون (خصال صدوق، ج 1، ص 206، و الدر المنثور، ج 8، ص 229)

برترین بانوان اهل بهشت عبارتند از: خدیجه، فاطمه، مریم و آسیه.

دهم ربیع الاول سالروز ازدواج شخصیت اول عالم خلقت حضرت محمدبن عبدالله(ص) با بانوی بزرگواری به نام خدیجه است.

گرچه درباره سن حضرت خدیجه(س) در زمان ازدواج اختلاف نظرهایی وجود دارد ولکن با توجه به وفات حضرت در سال دهم بعثت، به نظر میرسد در زمان ازدواج بیست و پنج ساله بوده است زیرا سن وفات ایشان را 50 یا 55 سالگی ذکر کرده اند(دلائل النبوه، بیهقی، ج 2، ص 71).

آنچه درباره حضرت خدیجه(س) مهم است روحیه پاک و از خودگذشتگی و اوج علاقه و محبت به اسلام و پیامبر اسلام(ص) است، زیرا در حالی که بزرگان و اشرافی از قریش خواستگارش بودند، خدیجه جواب رد داده بود و با پیامبر خدا ازدواج کرد و خود پیشنهاد چنین ازدواجی را داده بود زمانی که با تمام وجود می دانست دست حضرت از مال دنیا خالی است و این کار حضرت خدیجه(س)، موجب خشم و غضب زنان قریش گردید.

امام خمینی به گوشه هایی از این موضوع اشاره میکند و میفرماید:

آقایان باید آن قضایایی که در صدر اسلام گذشته است، آن سختیهایی که به خود پیغمبر(صلی الله علیه و آله گذشته است [ملاحظه نمایند]... مثل خدیجه که یک ثروتمندی بود به پای پیغمبر ریخت، آنجا رسید که میگویند پوست چیز(مشک) را می مکیده است که یک قوتی بگیرد. ما باید فکر کنیم که پیغمبر چه کرده است.(صحیفه امام، ج 16، ص 300)

رنجهایی که این زن و شوهر در طول زندگی برای پیشبرد اسلام کشیده اند، قابل بیان نیست، در حالی که حضرت خدیجه(س) با ثروتی که داشت میتوانست بهترین زندگی را برای خود تشکیل دهد، ولی همه را به پای پیامبر ریخت و در سخت ترین وضعیت زیست، تا دین خدا زنده بماند و پیامبر خدا از او راضی باشد.

امام خمینی آنگاه که به بیان مشکلات دفاع مقدس میپردازد و هنگامی که سختیهای فراهم آمده از جنگ تحمیلی را بیان میکند به زندگی پیامبر و حضرت خدیجه اشاره میکند و میفرماید:

اما در مقابل آن رنجهایی که خود پیغمبر و همسر بزرگ عزیزش حضرت خدیجه در آن چند سال بردند که مشک را از قراری که نقل میکنند، را میگذاشتند توی آب و می مکیدند برای اینکه، از آن چربی، مثلاً از آن چیزی که در مشک هست به آنها برسد.(همان، ج 17، ص 473-474)

آری این چنین است که او برترین جایگاه را نزد پیامبر(ص) پیدا میکند و به کمال میرسد و به افتخار مادری أم الأئمه حضرت زهرا(س) نایل میگردد. زنی که خود به إمرأه القریش، شاهزاده خانم قریش شهرت یافته بود.

پیامبر(ص) درباره او فرمود: کمل من الرجال کثیر ولم یکمل من النساء الاّ أربع: آسیه بنت مزاحم امرأه فرعون و مریم بنت عمران و خدیجه بنت خویلد، و فاطمه بنت محمد.(مجمع البیان، ج 5، ص 320، و تفسیرکشاف، ج 3، ص 250)

شمار زیادی از مردان به کمال رسیدند اما از میان بانوان چهار تن به کمال رسیدند: آسیه، مریم، خدیجه و فاطمه.

باید توجه داشت این حدیث شریف جنبه إخباری دارد و بمعنای این نیست که دیگر زنان عالم به کمال نمی رسند، چنانکه مشاهده می کنیم در طول تاریخ زنان بسیاری به درجات کمال رسیده اند و انسان های بسیار تأثیرگذاری بوده اند.

و آنگاه که یکی از همسران پیامبر درباره یادکرد ایشان در همه روزها و ایام از خدیجه کبری، سخنی به زبان آورد، حضرت فرمود:

قسم به خدا، خداوند بهتر از او زنی به من نداده است. او به من ایمان آورد، هنگامی که همه کفر ورزیدند، مرا تصدیق کرد، آنگاه که مردم مرا تکذیب کردند، در مال خود با من به مواسات پرداخت در وقتی که همگان مرا محروم کردند، و از او بود که خداوند به من فرزندانی روزی کرد، در حالی که از زنان دیگر در فرزندآوری محروم گشتم.(اسدالغابه فی معرفه الصحابه، ج 5، ص 438)

امام خمینی با اشاره به تنهایی پیامبر خدا(ص) و همراهی حضرت خدیجه میفرماید:

پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) از اول که قیام کرد، تنها ـ تنها ـ قیام کرد و دعوت کرد مردم را، قومش را دعوت کرد به حق تعالی و به توحید و هیچ کس هم راهش نبود. تنهایی قیام کرد اول هم، مثلاً زنش که در منزل بود، حضرت خدیجه به او ایمان آورد و حضرت امیر که بچه ای بود آن وقت ایمان آورد.(صحیفه امام، ج 5، ص 36)

مبارک باد این ازدواج بزرگ و پرثمر بر همه مسلمانان و پیروان واقعی پیام آور مهربانی و رحمت، محمدبن عبدالله(ص). ازدواجی درس آموز برای تمام دختران و پسران مسلمان که دنبال أسوه و الگویی برای سعادتمندی و خوشبختی میباشند.