در زندگی و سیره حضرت مجتبی(ع) پرسش ها زیاد است. در این ایام شهادتش، ذهن به نکته ای متوجه است: آیا معاویه و دستگاه حکومتی بنی امیه در حمله شدید شیعیان تندرو به امام حسن(ع) - که در طول تاریخ امامت بی نظیر است - در رابطه با "معاهده صلح" نقش نداشته است؟

به گمانم با شواهدی از تاریخ می توان به این باور رسید که "دستگاه نفوذ امویان" روی تندروهای شیعی، "چتر" باز کرده بود.

کوچکترین نشانه اش این است که همه آنان عین یک جمله را تکرار می کردند و به امام می گفتند : "یامذل المومنین" !!

برداشت بنده این است که این حرکات داخلی بر علیه امام مجتبی(ع) از سوی شیعیانش، راه را برای بهم زدن یک طرفه ی "معاهده صلح"  از سوی معاویه آماده نمود و آن معاهده به راحتی توسط معاویه نقض شد و در سخنرانی عمومی و رسانه ای اش در برابر همگان به راحتی اعلام کرد: " هر پیمانی که با حسن مجتبی و با شما داشته ام، بکلی مردود است؛ - فکل شرط شرطته لکم فهو مردود" (الفتوح۱۹۵/۳)

جالب اینجاست که در آن موقعیت حساس مرگ و زندگیِ سیاسی، آن تندروها، لب نگشوده و هیچ اعتراضی نکردند که چرا پیمان شکنی می کنی و ما اجازه چنین خیانتی را به تو نمی دهیم، ولی بجایش به امام مجتبی(ع) حمله ور شدند!

یکی گفت: "فقط بگو چرا با او معاهده امضاء نمودی؟! ؛ - کیف بایعت معاویه!"

و دیگری پا را فراتر گذاشت و گفت: "ای کاش شما و ما، همه مرده بودیم!"

و دیگری گستاخی را تمام کرد و نسبت "کفر" داد!!

در اینجا بود که ...

 آن معاهده ای که به تعبیر امام حسن(ع) برای حفظ "خون مسلمین" منعقد شد (البدائه والنهایه۴۶/۸)،

و می توانست؛ "پربرکت از خورشید نسبت به زمین، برای جامعه و خصوصا شیعیان باشد" (احتجاج طبرسی۶۷/۲) به امحاء رفت.

و خروجی اش این شد که دین و مردم و ذخائر معنوی و مادی جامعه اسلامی؛ شش دانگ برای بیست سال دیگر در خدمت معاویه قرار گرفت و هم دین را منحرف کرد و هم  نسل شیعه را بیچاره کرد!

چقدر زیبا امام حسن(ع) به این دو فرآیند تندروی ها و حاکمیت امویان تصریح نمود و در پاسخ به مختار فرموند:

"من می توانستم در گوشه ای به راحتی به مسئولیت های فردی و عبادت بپردازم ولی دیدم اگر اقدام نکنم نسل شما بیچاره خواهد شد."(علل الشرائع /۲۲۰)

و نیز آن حضرت در خطبه ای عمومی فرمود:

"ازاین بعد شمشیر معاویه را خواهید دید، و بنی امیه حتا اگر از قومش فقط یک پیرزن داشته باشد، با همان پیر فرتوت، دین خدا را منحرف خواهد کرد". ( بحار؛ج۴۴ص۴۳)

و همه آن چیزی که امام مجتبی(ع) فرموده بود، شد که شد ...

قطعا اگر شیعیان تندرو، بجای شکستن حریم امام، به معاویه ی پیمان شکن حمله ور می شدند و جو عمومی جامعه و افکار عمومی را به او بعنوان فردی مزوّر و پیمان شکن متوجه می کردند، او نمی توانست به راحتی عهده نامه را پاره کند و جامعه اسلامی از آن صلاحدید بزرگ و مهم حضرت مجتبی(ع) محروم سازد.

پس هیچ ذهن تاریخی و سیاسی، نمی تواند باور کند که در نقش آفرینی تندروها، دستگاه امنیتی معاویه بی دخالت باشد.

امان از "بدفهمی ها" و امان از "دیرفهمی ها" !