نگاهی دیگر(قسمت پانصدوپنجاه و چهارم) راهبرد یا رویکرد تقابل
گفتم: آقاجون حجه الاسلام روحانی رئیس جمهور به دلیل اصرار ایران و آمریکا بر حفظ مواضع گذشته بدون دستاورد ملموسی از نشست سالانه سازمان ملل به تهران بازگشتند. گفت: تاکید رئیس جمهور بر راهبرد مذاکره در قالب ۱+۵ پس از لغو تحریم ها و تاکید متقابل رئیس جمهور آمریکا به برگزاری نشست دو جانبه خارج از برجام برای بحث در مورد معادله تغییر رفتار ایران و تحریم های آمریکا علی رغم تلاش روسای کشورهای مختلف عملا راه دستیابی به هر راهکاری تعاملی را ناممکن ساختند.
گفتم: تیم راهبردی رئیس جمهور باید با علم به اهمیت فرصت و شرایطی که قابل پیش بینی بود قبل از عزیمت به نیویورک نسبت به تهیه ایده و ابتکار جایگزین جهت خروج از بن بست گفتگوی ناممکن دوجانبه برای دستیابی به شرایط لغو تحریم ها و بازگرداندن آمریکا به برجام آماده می کردند؟ گفت: اولا حجه الاسلام روحانی در سخنرانی مجمع عمومی سازمان ملل تاکید کردند که راهبرد اعلامی از سوی رهبر انقلاب به مذاکره پس از لغو تحریم ها و صرفا در قالب ۱+۵ تاکید دارد.
*ثانیا بخشی از وظایف ابتدایی مراجع حاکمیتی مانند شورای عالی امنیت ملی ، کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس ، دستیار ویژه رهبری در امور بین الملل ، شورای راهبردی روابط خارجی دفتر رهبری ، مرکز مطالعات راهبردی ریاست جمهوری و مجمع تشخیص مصلحت نظام ، دفتر مطالعات وزارت خارجه و ده ها مرکز مشابه و مطالعاتی حکومتی و دولتی مطالعه ، بررسی مستمر و ارائه راهبردهای اجرایی در موضوعات و مواردی از این دست می باشد موضوعاتی که می تواند سرنوشت سال ها و شاید چند دهه کشور را خواسته یا ناخواسته تحت تاثیر قرار دهد.
*مراکز و مراجع پر تعداد و بسیار پر هزیته حاکمیتی که عملا فاقد کمترین ارزش وجودی بوده و جز تملق و تکرار بی ارزش ها هیچ خاصیت و اثربخشی نداشته و نخواهند داشت.
گفتم: طرح رییس جمهور تحت عنوان دعوت به ائتلاف صلح ایده و ابتکار جایگزین برای بن بست گفتگوی دو جانبه و بازگشت به برجام آمریکا نبود؟ گفت: ایده گفتگوی تمدن های حجه الاسلام خاتمی رییس جمهور وقت که با همراهی کامل مجمع عمومی سازمان ملل همراه شد به دلیل فقدان برنامه ریزی و عدم تامین زیر ساخت های داخلی به سادگی فراموش شد در حالیکه ایده ائتلاف صلح حجه الاسلام روحانی به دلایل متعدد اصولا در لحظه طرح در صحن سازمان ملل عملا مرده متولد شد.
*حضور حجه الاسلام روحانی در نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل که می توانست فرصتی مناسب باشد دستاوردی جز اطمینان اروپا و سایر کشورها به انعطاف ناپذیری ایران در خصوص مذاکره با آمریکا و طبیعتا دشواری سرانجام برجام نداشت.
*لذا ضمن اعلام صریح عدم همراهی برخی کشورهای خلیج فارس نسبت به ایده صلح ایران حتی مقامات کشورهای عراق ، قطر و عمان هم تمایلی نشان ندادند چنانکه کشورهای اروپایی هم برای اولین بار به بررسی احتمال خروج از برجام اشاره کردند یعنی خواست رژیم صهیونیستی مبنی بر ایزوله سازی ایران در منطقه و بخش قابل توجهی از جهان با موفقیت در حال تحقق می باشد.
گفتم: با توجه به شرایط موجود چه گزینه هایی قابل دسترسی پیشروی کشورمان خواهد بود؟ گفت: هنوز می توان به همراه سازی کشورها با ایران امیدوار بود البته مشروط به ایجاد شرایطی مانند امیدوار سازی کشورهایی که علاقمند به ایفای نقش محلل فی مابین مسائل ایران و آمریکا هستند.
*باید با هدف لغو تحریم ها و با توجه به شکست فعلی طرح بازگرداندن آمریکا به برجام در صدد بکارگیری ده ها مرکز مورد اشاره و بسیار پر هزینه کشور برای بررسی و ارائه راهکارهای قابل دسترس باشیم.
*باید نتایج مطالعات علمی و کارشناسانه را جایگزین اتکا به تحلیل کنیم.
*باید از ظرفیت مراکز علمی و مطالعاتی معتبر بین المللی که بتوانند بی توجه به ملاحظات داخلی اعلام نظر کنند استفاده کنیم.
گفتم: یعنی مراکز مطالعات خارجی می توانند با مطالعات علمی کمک حال مراکز بی رمق مطالعاتی ایران و مسئولین ما در تصمیم گیری باشند؟ گفت: آقاجون طی سال های میانه جنگ (۶۷-۶۵) که پیروزی های بزرگی را داشتیم یکی از مقامات اروپایی در برابر خواست مقام کشورمان برای مساعدت در تهیه بخشی از اقلام مورد نیاز دفاعی به صراحت تاکید کرد جنگ ایران و عراق قطعا پیروز نظامی نخواهد داشت به صلح پیروزمندانه بیندیشید نکته کلیدی که یکی از مراکز مطالعاتی کشورهای مذکور نیز در سال ۶۷-۶۶ مجددا به ایران منتقل کرد.
*واقعیتی که شاید برای بسیاری از کارشناسان ، مراکز داخلی و حتی مسئولین سیاسی و نظامی هم محرز اما بنابر ملاحظات داخلی مثل انگ خوردن و در معرض اتهام قرار گرفتن و ... قابل بیان نبود و منجر به فرصت سوزی و هزینه های بسیار شد.
RSS
کانال اطلاع رسانی
نگاهی دیگر(قسمت ششصدوچهارم)